| |
Αρχίσαμε κοινά τα όνειρά μας
στης ζήσης τη χρυσόλουστη Αυγή
και πριν καλά αρχίσει ο Δρόμος
μας έπνιξε, σκοτάδι, η σιγή
Δεν μετανιώνω που δεν βρίσκω
λέξεις την Ύπαρξη να ελευθερώσω
να εξηγήσω ό,τι είμαι
για λίγο, τόσο λίγο, να σε νιώσω
Στης Σύγχυσης την Πέτρα παραδίδω
όλη μου την προσπάθεια που ορθώνω
να μείνω μόνος
μ’ ανθρώπους, με Θεό να σμίγω
Μα να…
Έριδες κι έχθρα
πως τάχα «είμαι ο σωστός»
καθένας νιώθει
πάνω απ’ τη σκόνη και την τέφρα
Για τούτο…
μόνο γι’ αυτό θα γράψω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
