| |
09.25΄30΄΄22/4/2015
Φεγγάρια σέ ταξείδευαν, στίς ἐσχατιές τοῦ κόσμου
καί θάλασσες σέ γήτευαν, ἀπέραντες μυστήριες,
μά ἤσουν ἕνα ὄνειρο, ὅπως καί τ’ ἄλλ΄ ἐντός μου,
στίς σκοτεινιές τῆς σκέψης μου, μέ ἄλλες σκέψεις μύριες.
Καί μέσα στά ἀμπάρια σου, κουβάλαγες πραμάτεια,
ἀπό ἐκειές πού πλάθονται, οἱ μύθοι καί οἱ θρύλοι
καί ἔγνεθαν καί ἔπλεκαν, δυό πελαγίσια μάτια,
μία γοργόνα θάλασσα, πανώρια δίχως χείλη,
νά μήν μπορεῖς τό πάθος σου, νά πιεῖς μέ τό φιλί σου,
μά μόνο μές στό στῆθος της, τόν πόθο νά θηλάζεις
κι ἁρμύρα μ’ ἀστροφέγγαρα, νά λούζει τό μαλλί σου,
καθώς μέσα στά βάθη της, ἐκείνης θά βουλιάζεις.
Κι ἀσῆμι φῶς στραφτάλιαζε, σκιές κι ἐπιθυμίες,
σάν μιᾶς Μαγείας δρώμενα, πού ἔσμιγε Οὐράνια,
μέ ἀχανεῖς ὁρίζοντες κι ἀρχαῖες τρικυμίες,
καθώς ξανά μ’ ὁδήγαγε, στῶν νόστων τά λιμάνια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
