| |
Μας έχουν πει πως το νερό το γάργαρο σαν τρέχει
με φόρα στον κατήφορο χαράζοντας σημάδια,
στο χώμα το ξερό δίνει ζωή, έτσι απλά και ωραία
χωρίς κανένας να ρωτά κανείς να μήν ρωτιέται
πως αποφάσισε η πηγή την στράτα της να πάρει
απο τα σώτερα της γής προς τον απάνω κόσμο
ταξίδι δίχως πρόγραμμα ταξίδι δίχως λόγια,
λόγια παχιά, λόγια φτηνά, λόγια για συμφορές
που δέν επέλεξε κανείς παρά οι δανειστές
την άχαρη την σκέψη τους να κάνουνε σημαία
και την ορμή του ποταμού να κόψουνε ποθούνε.
Πόθος που βαίνει μάταιος πόθος που βγαίνει ψεύτης
αφού την απαστράπτουσα μορφή της Αθηνάς
πάλι μπροστά τους είδανε με τρόμο να τους διώχνει
απο παλιά πεδία γνώριμα σε σένα και τους συντηρητές
αυτού του ανεξήγητου φωτός που όλοι μισούνε
μιάς και είναι περισσότεροι οι μουσικοί του σκότους.
Χάλκινα έργα αλλόκοτα που μοιάζουν με ασπίδες
δουλεύουν οι συντηρητές του ανεξήγητου φωτός
που όλοι μισούνε μιας και είναι περισσότεροι οι οπαδοί του σκότους.
Λόγια παχιά, λόγια φτηνά, λόγια της συμφοράς
στρατεύουνε βουλιμικά οι μουσικοί του σκότους
αντί βιολιά μικρόφωνα κρατούνε ανά χείρας
και πολεμούν στο άδικο να δώσουνε ζωή
σε βάρος των συντηρητών που αδιαμαρτύρητα δουλεύουν
έτσι που το νερό το γάργαρο σαν τρέχει
με φόρα στον κατήφορο χαράζοντας σημάδια,
στο χώμα το ξερό δίνει ζωή, έτσι απλά και ωραία
χωρίς κανένας να ρωτά κανείς να μήν ρωτιέται
πως αποφάσισε η πηγή την στράτα της να πάρει.
Λόγια παχιά, λόγια φτηνά, λόγια της συμφοράς
στρατεύουνε βουλιμικά οι δημοσιογράφοι
αντί βιολιά μικρόφωνα κρατούνε ανά χείρας
και πολεμούν στο άδικο να δώσουνε ζωή.
Λόγια παχιά, λόγια φτηνά, λόγια για συμφορές
που δέν επέλεξε κανείς παρά οι δανειστές.
Πόθος που βαίνει μάταιος πόθος που βγαίνει ψεύτης
αφού την απαστράπτουσα μορφή της Αθηνάς
πάλι μπροστά τους είδανε με τρόμο να τους διώχνει
απο παλιά πεδία γνώριμα σε σένα και τους συντηρητές
αυτού του ανεξήγητου φωτός που όλοι μισούνε
μιάς και είναι περισσότεροι οι μουσικοί του σκότους.
Μα έτσι πάντα ήτανε, μα έτσι πάντα θά ΄ναι
το ανεξήγητο το φώς ποτέ δεν θα νικάνε.
Λύσσα παχιά, λύσσα κακιά, λύσσα της συμφοράς
στρατεύουνε βουλιμικά οι τάχα μου εταίροι
λυσσάξαν απ' την λύσσα τους λυσσάξαν απ΄τον πόθο,
πόθος που βαίνει μάταιος, πόθος που βγαίνει ψεύτης
αφού την απαστράπτουσα μορφή της Αθηνάς
πάλι μπροστά τους είδανε με τρόμο να τους διώχνει.
Μα έτσι πάντα ήτανε, μα έτσι πάντα θά ΄ναι
το ανεξήγητο το φώς ποτέ δεν θα νικάνε.
Τον Οδυσσέα είδα χθές να χορδίζει το τόξο του
και τον Τηλέμαχο να ακούει με προσοχή.
Από την μία πλευρά όσα έχει ο πολυμήχανος καμωμένα
και από την άλλη των δανειστών τα χαρτιά τα εκτυπωμένα.
Τώρα επιτέλους κατάλαβα γιατί η ραψωδία χ πάντα μου άρεσε.
Αυτό το χ της διαγραφής αυτή η ραψωδία,
είναι των μνηστήρων η λυτρωτική εξόντωση χωρίς αμφιβολία.
Ήρθε η Ώρα τους λοιπόν, η ώρα των μνηστήρων
η Ώρα που ο Αντίνοος θα τελειώσει έξω και μέσα μας.
Μα έτσι πάντα ήτανε, μα έτσι πάντα θά ΄ναι
το ανεξήγητο το φώς ποτέ δεν θα νικάνε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
