| |
| | Μπορεί |  | | |
[align=center]Με το μελάνι, μια σελίδα πάλι γέμισε,
μα η σελίδα, στην ζωή μου δεν γυρίζει,
μ' έναν λόγο, τις ευχές μου όλες γκρέμισε,
στα ανείπωτα, η μοναξιά με χτίζει...
Παρηγοριά, αυτό το γέλιο που με τέλειωνε,
και στην αλμύρα, των φιλιών αναστενάζω,
μένω εκεί, που ένα σώμα πάντα έλιωνε,
την σκιά, της απουσίας να κοιτάζω...
Μπορεί, η φωνή σου ν' ακούγεται,
των ματιών σου η μαγεία όμως λείπει,
μη μου λες, συνέχεια με σκέφτεσαι,
γιατί ξέρω πως ο χρόνος δεν σ' ανήκει...
Σε γκρίζα φώτα, τα χρώματα χαθήκανε,
μες τις σκέψεις, που το ένα κάνουν δύο,
όσα δάκρυα απόψε κι αν με βρήκανε,
της καρδιάς μου μένει άδειο το δοχείο...[/align]
Χρήστος Μπαλτατζίδης 02/05/2015
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Όποια θελήσει τα τραγούδια μου να κρίνει, ας το σκεφτεί μήπως γραφτήκανε για εκείνη… | | | |
|
adespotoi
02-05-2015 @ 23:01 | αντί να κλαις εσύ που είσαι εντάξει μαζί της, πρέπει να κλάψει εκείνη. ::up.:: ::up.:: καληνύχτα!!!!! ::angel.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
