| |
Λόγια
Είναι κι αυτά τα λόγια
Σαν τα χαλίκια της ρητορικής
Τα κλωθογυρνάς στο στόμα σου ασταμάτητα
Τόσο που νομίζεις πως γεννήθηκες μ’ αυτά
Κάθε ήχος σου σημαδεύεται από δαύτα
Κάθε σου σκέψη γδέρνεται
Κάθε σου όνειρο μωλωπίζεται
Κι όμως εσύ πάντα συνεπής δεν τ’ αποχωρίζεσαι
Τά ‘χεις για στολίδια
Τά ‘χεις για οδηγό
Χώρια τους χάνεις τα χρώματα
Μπερδεύεις το πριν και το μετά
Χώρια τους δεν ξέρεις ούτε τ’ όνομά σου
Κι άμα δεν έχεις όνομα τι είσαι;
Μπορεί όλα
Μπορεί τίποτα
Μα αν δεν το πεις κάπως θά ‘ναι σαν να μην ήσουν ποτέ
Κι έτσι μιλάς, μιλάς, μιλάς
Λες και μιλώντας θα γίνεις
Μιλάς για να είσαι παρών
Μιλάς για να είσαι κάποιος
Παρεμβάλλεις λέξεις ανάμεσα σε σένα και το άγνωστο
Γιατί το γνωστό τό ‘χεις ήδη μασήσει και καταπιεί
Φτιάχνεις ένα ρόλο για να γίνεις ήρωας
Έτσι που όταν πέσει η αυλαία εσύ να ξανασηκωθείς
Ντύνεσαι λόγια
Τρέφεσαι λόγια
Και φοβάσαι τους αριθμούς
Σα γνήσιος μελλοθάνατος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
