| |
Στις κατακόμβες της ψυχής μου
κατοικείς
δε σε θωρώ στο πέρασμα του ήλιου
μα σε νιώθω στον αέρα
τα κύματά σου κυκλώνουν
το δάκρυ.
Γυαλί που δε ράγισε ποτέ
ρούχο που δεν σκίστηκε
σαν κεράσι ολάνοιχτο
η θύμησή σου στέκεται
στην πόρτα
με κοιτά
με μάτια γεμάτα πόνο
δίχως λογική
μ' αρπάζει και με φιλά
λες κι είμαι άρωμα
κι έμεινα στην μνήμη.
Σαν στολίδι σε φορώ
στο λαιμό μου
σε τραγουδώ κεντώντας σε
στη μελωδία της καρδιάς
είσαι ο χτύπος κι η σιωπή.
Πάρε στα χέρια σου το λουλούδι
του χειμώνα
κι άγγιξε ένα ένα τα πέταλά του
για 'σένα το έφτιαξα εγώ
την πρώτη φορά που σε είδα
να με κοιτάς
μ' εκείνη τη φωτιά στο βλέμμα
με έκαψες ζωντανή
μα μιλιά δεν έβγαλα
δεν μπορώ αν δεν σ' αγαπώ
δεν ξέρω τι άλλο να νιώσω για σένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
