| |
15.53΄11΄΄22/6/2015
Τήν ὥρα πού καιγότανε, ἡ Πόλη καί χανόταν,
μές τήν τυφλή τήν μάνητα, τοῦ Τούρκου Ἀσιάτη,
τρία καράβια ἔκαναν, πανιά καί ξανοιγόταν,
ἀπ’ ἔξω ‘πο τόν Βόσπορο, ὥρα φυγῆς ἐσχάτη.
Τρία καράβια Φράγκικα, τῆς Βενετιᾶς γαλέρες
κι εἶχαν τά δυό στ’ ἀμπάρια τους, γιά φόρτο τους κειμήλια,
βαρύτιμα κοσμήματα, χιλίων χρόνων μέρες,
εἰκόνες ἅγιες κι ἄμφια, δισκάρια καί καντήλια.
Καί τ’ ἄλλο εἶχε μόνο του, φορτώσει τήν ψυχή μας,
τό Ἅγιο δισκοπότηρο, τήν Ἅγια Τράπεζά μας
καί τόν Σταυρό τοῦ Γένους μας, τέλος μαζί κι ἀρχή μας
καί τήν σεμνή Βασίλισσα, τήν Μάνα Παναγιά μας.
Κι ὡς κάνανε στήν Θάλασσα, τοῦ Μαρμαρᾶ νά βγοῦνε,
ἡ Παναγιά ἀκούστηκε, νά λέει στούς ἀνέμους:
Δέν φεύγω ἀπ’ τό σπίτι μου, κι οἱ χρόνοι πού θά ρθοῦνε,
ἄς ξέρουν δῶ πώς βρίσκομαι, μ’ Εἰρήνη καί Πολέμους.
Καί τότες πέρα ἔλαμψε, γιά μιά στιγμή μονάχα,
ἡ Πόλη πού ξεψύχαγε καί ἡ Ἁγιά Σοφιά μας
καί σάν θαρρεῖς μαρμάρωσε, μέσα στόν χρόνο τἄχα
καί ἔκρυψε τήν λύτρωση, μές τήν καρδιά βαθειά μας.
Κι ἀμέσως κῦμα ἔκλεισε, μέσα στήν ἀγκαλιά του,
τό πλοῖο καί σάν Ἄγγελος, τό πῆρε στόν βυθό του,
μαζί μ’ ὅλα τά Ἅγια του κι ἀκούστηκ’ ἡ λαλιά του,
νά λέγει πώς στήν φύλαξη, θά τὄχει ὡς τόν καιρό του.
Κι ὡς τότε κεῖ ἡ θάλασσα, δέν θά γνωρίσει κῦμα,
ὅτ’ ἀπό κάτω κάθεται, ἠ Ἅγια Τράπεζά μας,
τ’ Ἅγιο Θυσιαστήριο, πού ‘ν’ τοῦ Χριστοῦ μας μνῆμα,
προσμένοντας Ἀνάσταση, ξανά στά ὄνειρά μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
