| |
του καημού γροικιέται το πριόνι
που αδιάκοπα δουλεύει
και βιάζεται και ιδρώνει
με τη δουλειά σήμερα να τελεύει
ποιος βοήθεια ζητώντας ξεχωρίζει
και μύρεται εδώ πέρα
ολούθε τη φλούδα του σα σκίζει
μ'ευωδιές γιομίζει τον αγέρα
φτάνει ο καλόμοιρος καιρός
ολόβολος με κάθε λογής καμάρια
αυτός που σ'έχει πρωτοστάτη εμπρός
εσέ και την καρδιά σου την καθάρια
τέκνο θεού με τη δροσία του επάνω
ατάραχη εικόνα πρέπει να φανερωθεί
δρόμος πλατύς πιο πέρα και παράνω
στερνή σ'άπατα χάη η πομπή
στα χέρια σε υψώνω αγάπη φλεβωτή
συντηχιά απόκοσμη πια δε με βαστάει
μιά ειδή με αχούς πολλούς μαζι
νύχτα μέρα πλάγι μου ξαγρυπνάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
