| |
Εξορισμένη από μιαν ανάγκη χειμαρρώδη
Ρημάζω χρόνια σε απόκρημνο νησί
Σαν το πουλί που δείλιασε με των ανθρώπων το βόλι
Κι ανοίγει φτερά αλώβητα μα να πετάξει δεν μπορεί.
Δεν ξέρω ποιος πόθος κρυφός σε έπλασε μαύρο κύμα
Και ποιο τραγούδι υπόκωφο σε παρασέρνει στην ακτή.
Η αύρα σου μου θύμισε λησμονημένο άσμα
Και το αλμυρό σου δάκρυ βάλσαμο στην ψυχή.
Μόλο που ξέρω πως με την άμπωτη θα πρέπει να επιστρέψεις
Αφού με μέθυσε το καθαγιασμένο σου νερό
Πως πάντα θα ορμάς τη ζωή για να δοξάσεις
Προσεύχομαι –κι όμως- σε έναν άγνωστο θεό.
Υδάτινε εραστή, απόψε πάλι που σε ξέβρασε το κύμα
έτσι χορεύοντας στης ματαιότητας το άπληστο βήμα
Σου απλώνω τούτο το άδολό χέρι
Και σαν αυτόχειρας σου δείχνω το μαχαίρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
