| |
Στον ύπνο μου και στ’ αχανή της νύχτας τα λημέρια
σα λυχναράκι αχαμνό- σωσμένο το φιτίλι !-
μ’ ακολουθά το πιο μικρό απ’ τ’ ουρανού τ’ αστέρια
κι ανάβει την καρδούλα του όταν χαθεί το δείλι.
Πώς πολεμάει κάθε βραδιά όσο μπορεί να φέξει!,
μα ‘ ναι μακριά και συννεφιές κι ομίχλες το σκεπάζουν
κι όλο μες το παράπονο που δεν μπορεί να παίξει,
αντί να λάμψει ολόγιομο, τα δάκρυά του στάζουν.
Μα όταν προστάξει ο Θεός άγγελο καβαλάρη
κι όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού πυρποληθούν σα δάδες
εκείνο όλο σκοντάφτοντας ,μες τη θαμπή του χάρη,
μου δίνει την ψυχούλα του χλωμές-χλωμές νιφάδες .
Κι όσες φορές στο σούρουπο το πρόσμενα να έρθει
μα έπεφτε νύχτα ζοφερή, πνιγόταν στο σκοτάδι,
ποτέ δε με λησμόνησε και σα μιαν άγια μέθη
τον ψίθυρό του μού ‘στελνε να έχω για σημάδι.
Αχ, ψές το κακολόγησα χωρίς κι εγώ να θέλω
κι αυτό που μες στις πίκρες μού μου φώναζε «αγάντα!»
θλιμμένο κατηφόρισε απ΄ της νυχτιάς το βέλο
γλυκά μ’ αστεροφίλησε και μου ‘σβησε για πάντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
