| |
Τα παραμύθια της γιαγιάς αναπολώ,
έτσι ήρεμα, χωρίς βιασύνες και σκοτούρες.
Στον κόσμο τους τον μαγικό θε νάμπω,
καθάριος στο νου και στην καρδιά, αγνός κι αμόλυντος.
Του λύκου να φορέσω την κακιά προβιά,
το κόκκινο σκουφάκι στο κορίτσι να ισιώσω.
Να περπατήσω στα μακρυνά κι απάτητα λημέρια των ληστών,
όπου το φως της μέρας με το σκοτάδι, ένα είναι.
Της νυχτερίδας το φτερούγισμα να με χαϊδέψει
και να σαλέψει μέσα μου το παγωμένο λέπι του φιδιού.
Αδιάβατα ποτάμια να περάσω και
πεινασμένος νάμαι μέρα νύχτα.
Τη σκούπα της κακιάς της μάγισσας ν' αρπάξω
και να γυρίζω γύρω στου κόσμου τις στοές.
Δράκους να συναντώ και να σκοτώνω,
με το σπαθι π' αστράφτει του καλού.
Να καταλάβω θέλω τ'απόκρυφα τ'ανθρώπου τα θηρία,
που την αγρύπνια μέσα του, ζωή τους έχουν κάνει.
Στα παραμύθια βγαίνουνε απ'την ανάσα της γιαγιάς,
το ίδιο σπέρμα τάσπειρε, μια μήτρα τα εγέννα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
