| |
Καθώς ο αέρας έπνεε και το νερό ανέπνεε
Στην πιο κρυφή πηγή
Μονάχος εγώ σκάλισα στιχάκια και στα χάρισα
Στην πιο βαθιά σιγή
Κι ύστερα ανταμώσαμε και τα φιλιά μας δώσαμε
Μα δεν ήσουν εκεί
Συνέχεια εσύ πέταγες ουράνια το γλένταγες
Και δεν ήσουν εκεί
Σε είδα απομεσήμερο έδειχνες τόσο ήμερο
Μα αγρίμι σε (ε)νοούν
Η στείρα η αντλία τους δεν ζέστανε τη λεία τους
Θα αυτοφαγωθούν
Ασύλληπτη ιδέα μου της πλάσης πανωραία μου στιγμή
Ανθρώπινα χαλάσματα της επιστήμης χάσματα
Δίχως πυγμή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
