Τις νύχτες
προσπαθείς να αποκοιμίσεις τον πόνο
διασχίζοντας αστεριών αποστάσεις
μέχρι να φθάσεις σε κείνο το αστέρι
που χρόνια φωτίζει
της ψυχής σου τον τοίχο.
Άλλο ένα βράδυ το φως
θα επουλώσει διανυκτερεύοντα
οδυνηρά τραύματα απουσίας
ανιχνεύοντας μια υποψία παρουσίας
στην υγρή νοσταλγία των δακρύων
που αποσιωπούν πνιχτές ανάσες
σε βωμούς εξομολογήσεων.
