| |
| | Ποιητής δεν είμαι |  | | |
- Ώστε θαρρείς πως είσαι ποιητής;
- Δεν υπάρχουν ποιητές..
- Και όσοι αυτοαποκαλούνται ποιητές τί γλώσσα μιλούν;
-Τη γλώσσα εκείνη που δεν ειπώθηκε, μα ποιητές δεν είναι.. απλώς πονούν.
-Και τί κάνουν; πώς αντιδρούν;
-Η πράξη είναι παιδί της δημιουργίας.. Ιδού η υπέρτατη πράξη: η δημιουργία.
Η συστράτευση του λόγου, η εφαρμογή του για την καύση του παράλογου τούτου κόσμου.
Η ζήση του ονείρου..
-Και τι είναι ποίηση λοιπόν συ που όλα τα ξέρεις;
...Τι είναι η ποίηση;
Μη με ρωτάς.
Σημασία δεν έχει.
Εγώ μονάχα παρασύρομαι απ' τη θύελλα,
Απ' τους ανέμους και χορεύω στο ρυθμό τους.
Καβαλάω τον άνεμο, κρατώ τα χαλινάρια του,
Τον ταξιδεύω και με ταξιδεύει.
Και όλο πηγαίνω.
Με πηγαίνει η απρόσκοπτη θέληση για περιπέτεια,
Η ασίγαστη δίψα για την κατάκτηση του αγνώστου,
Το ασυμβίβαστο φως που ζητά την εξάλειψη του σκότους σε κάθε γωνιά της συνείδησης.
Με πηγαίνει η σκέψη της πραγμάτωσης -που προσδοκώ- της ουτοπίας.
Με ταξιδεύουν οι άνεμοι.
Ταξιδεύω μαζί τους.
-Ονειροπολείς.. άλλον κόσμο κοιτάζεις..
Ίσως. Μα δεν τον κοιτώ εγώ, τον κοιτούν τα μάτια του θεού μου,
Τα μάτια τα καθαρά, διαυγή σαν τη ψυχή ενός παιδιού.
Παρατηρώ τον κόσμο με μάτια απελευθερωμένα απ' το κρανίο και τη σάρκα. Ελεύθερα.
Βλέπω επαναστάσεις, συμμετέχω, διοχετεύω την ύπαρξη μου ολόκληρη στον αγώνα του ανθρώπου,
Ζω την ιστορία προτού γραφτεί,
Ζω την ηρωική στιγμή του θανάτου
Και αναστένομαι απο το σθένος της ψυχής των συντρόφων μου.
Βλέπω τον έρωτα, τον ζω, βλέπω την λάμψη
Στα μάτια κάποιας νεράιδας.
Βλέπω ολόκληρη την καλοσύνη μου να καθρεφτίζεται στο πρόσωπο της αδιαφορώντας για ανταπόκριση. Αγαπώ.
Και σαν φτάσει η αναπόφευκτη στιγμή του χωρισμού, μονάχα ένα δάκρυ θα αφήσω να κυλίσει.
Ένα δάκρυ ολόγιομο, γιομάτο ευτυχία, να λούσει εκείνη την μοναδική μου αγάπη. Την νεράιδα.
Και ύστερα ξαναγεννιέμαι δεν αρρωσταίνω.
Δεν εχω καιρό για αρρώστιες και μιάσματα.
Καιρό για τούτα δεν διαθέτω.
Ευθύς ξανανεβαίνω στον άνεμο, ταξιδεύω πάλι
Και χάνομαι στην αναζήτηση του απραγματοποίητου.
- μιλάς επίτηδες ποιητικά ενώ αρνήσαι ότι είσαι ποιητής.
Αυτή είναι η ποίηση;
-Μη με ρωτάς.
Σημασία δεν έχει..
-Μα τι έχει σημασία..;
-Να γυρίσουμε τον μοχλό που μόνο εμείς κρατάμε. Την τύχη που θέλει βοήθεια να ξαναπερπατήσει σε μονοπάτια υπερανθρώπινα..γιατί εδώ κάτω μαράζωσε..να ξαναμυρίσει το άνθος της ζωής, να ξαναγευτεί την αρχέγονη ευδαιμονία, να αισθανθεί ελεύθερη..
Εσύ είσαι ευτυχής;
- Όχι..δεν είμαι..
-επεδίωξες το αντίθετο;
-...Όχι..όχι..
-Έχεις όνειρα;
-Ναι! Μα δεν μ' αρέσει το ύφος σου..
-Παλεύεις για αυτά; τα βοήθησες ποτέ να αποδράσουν απ' τον ύπνο σου; άκουσες την κραυγή τους; την θέληση τους για ζωή;
-Όχι ανάθεμα σε..όχι.. ποιός νομίζεις πως είσαι;
-Είσαι τόσο φτωχος λοιπόν..μα φοβάσαι μη σε κλέψουν..; ποιός είμαι εγώ..
-οι φόβοι μου δεν σ' αφορούν..
-Κακόμοιρε..το μόνο που 'χεις να χάσεις είναι ο αιώνιος ύπνος. Απόψε θα περπατήσουμε σε μονοπάτια σκοτεινά, που μονάχα τη μέρα τόλμησες να διαβείς, μα τη νύχτα διστάζεις. Απόψε οι δισταγμοί και οι φόβοι θα πεθάνουν..ακολούθαμε..
- Μα που νομίζεις πως με πας;
-Στη Λύτρωση...
Γ. Σ. Αλεξάνδρου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
