| |
Ηταν κάποτε ένας ανθρωπος, μοναχικος
σαν ψαροκάικο μες στη θλίψη του χειμώνα.
Μα ποτε δεν ένιωθε μοναχος,
ειχε για φίλους συννεφα-χαμογελα απο αγγέλους
μικρός παλιάτσος έμοιαζε,
μορφή ελαφρά σκυμμένη.
Απάνθρωπα οι άνθρωποι τα όνειρα τους κάψαν,
τον έπνιξε η στάχτη τους αγκάλιασε τα λίγα,
ζέστανε μες στο στέρνο του αυτα τα παιδιά της νιότης,
που όλοι του οι χλευαστες πεταξανε στο δρόμο.
Ματια κεχριμπαρένια, λάμψη, λαχταρα παιδική,
να γραπωσει το παραμύθι, να το κρατήσει να ανασαίνει,
έστω με μια μάσκα οξυγόνου.
Έριχνε χαλίκια στον ουρανό,
χαρταετό στη θάλασσα,
κολυμπουσε με πουλιά,
πετούσε με μαύρες γάτες
στον βραδινό ουρανό της δίψας του,
έπινε φράουλες και έτρωγε χιόνι,
τραγουδούσε χορεύοντας, και
πάντοτε έκλαιγε...γελώντας.
Αυτα τα μεγάλα, υγρά καφέ ματια
έκλαψαν το κόσμο ολο αναζητώντας τον
μόνα στη γειτονιά του παραδείσου.
Ποτέ καμια άλλη τοσο μοναχική καρδιά
δεν αγάπησε ετσι τον κόσμο που, για να γυρίζει
της έκλεψε τον χτύπο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
