...Πέρασε τη ζωή του, γράφοντας ποιήματα με τη γομολάστιχα...(Αργύρης Χιόνης)
Το σπίτι
Έχω ένα σπίτι γεμάτο αναπτήρες και δαχτυλίδια μπύρας
Απέχει από τον ουρανό ακριβώς όσο κι από τη γη
Όταν σφυρίζω οι γωνίες του κοκκινίζουν
Όταν κοιμάμαι μετεμψυχούμαι σε μικρές πεταλούδες
Είναι τόσο διάφανα όλα όταν αιωρείσαι
Τα σωστά και τα λάθη υπάρχουν μόνο για να περάσεις
Χαμογέλα
Τρεις φορές αρκούν για να τυφλωθείς πρόσκαιρα
Έχεις καιρό τις πόρτες για να μάθεις
Τους τοίχους με τους διακόπτες
Τα κουμπιά με τα πουκάμισά τους
Μικροί σατανάδες περιμένουν στον περίβολο τη βροχή
Ελέησέ τους
Την άλλη άνοιξη θα προσεύχονται για σένα οι παπαρούνες
Τόσα καντήλια που κουβάλησες σε τόσα μάρμαρα
Άκοπο χρόνο γέμισες
Κι ύστερα πάλι νύχτα ήρθε
Κι ύστερα μέρα
Κι αυτή η γραμμή που από τα πόδια σου ξεκίνησε
Στα πόδια σου θα τερματίσει
Βάλε μέσα σου όσο πιο πολύ αέρα μπορείς
Βάλε θάλασσα και μέσα της πέτρες και χρώματα
Μυρωδιές ζωγράφισε και δίπλα πουλιά και σπιρτόκουτα
Απ’ όλες τις ευχές εκείνη που την ξέγραψες θυμήσου
Κάθε άσπρη τρίχα σου είναι παιδί της
Κι είναι τόσο κρίμα να μουτζουρώνεις τα παιδιά
