Εκείνη η ανατολή στο φάρο έχει νυχτώσει από χρόνια
Μόνο που δεν θυμάμαι πώς
Δεν περίμενα και κανένα καράβι έτσι κι αλλιώς
Όταν ήρθαν τα φαντάσματα δεν έβλεπα πια
Τόσο αργά ήταν
Αναρριχητικά σαν το νυχτολούλουδο με κυρίευσαν εύκολα
Πήγα ν’ ανασάνω και γέμισα αγρύπνια
Έγειρα λίγο δεξιά, λίγο αριστερά
Καμώθηκα πως ισορροπώ
Ύστερα έβαλα καφέ και περίμενα τη βροχή
Αζευγάρωτη
