| |
Πίσω
Αντί να περνά από μέσα μου η ζωή απομακρύνεται
Σα να ‘χω το βράχο και μου λείπει το σουσάμι
Κι αυτή η βεβαιότης τι μεγάλο βάσανο
Ό,τι κι αν μηχανευτώ δεν ξεγελιέται ποτέ
Θα κάνω ότι κοιμάμαι
Ίσως με το ροχαλητό ενοχληθεί και φύγει
Αν όχι θα ζωγραφίσω μια μπλε πόρτα πίσω από το κεφαλάρι
Καμιά φορά τα πιο ωραία θαύματα είναι τα νεκρά
Αυτά που τρέφουν κανονικότητες
Καμιά φορά ακόμη κι οι ποιητές γίνονται κανονικοί
Μασούν τα θαύματα και φτύνουν το θάνατο
Εκείνος απλά σκουπίζεται και χαμογελάει
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να του χαμογελάσω πίσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
