| |
Παλιές φωτογραφίες που αντηχούν λυσσασμένα,
στα χαρακώματα των αναμνήσεων μπαίνουν και χώνονται·
ριζώνονται στις ασπρόμαυρες μνήμες που κινούνε μορφές,
αυτές τις παγωμένες φιγούρες ενός ένδοξου παρελθόντος..
Μαρμαρωμένες φιγούρες που παίρνουν μορφή,
μέσα στις σκέψεις του μυαλού σου, το απόλυτο χάος.
Ταξιδεύεις..
Νοιώθεις το παρελθόν σου τόσο έντονα,
που σχεδόν μπορείς να το δεις·
να αγγίξεις τα σημάδια εκείνα που φάνταζαν ασήμαντα,
ανθρώπους που έχασες,
μνήμες που ξέχασες,
συναισθήματα που μπορείς ακόμα να νοιώσεις.
Ως και το άρωμα τους μπορείς να μυρίσεις,
με μια βαθιά εισπνοή να θυμηθείς τα χρόνια εκείνα,
να νοιώσεις ξανά το ίδιο καρδιοχτύπι σαν πρώτα.
Και σ’ αρέσει, παραδέξου το.
Όσο νοσταλγικό και να είναι,
πάντα σ’ άρεσε και θα εξακολουθεί να σ’ αρέσει..
Μνήμες ή αναμνήσεις, δεν διαφέρουν και πολύ.
Είναι μονάχα αυτό το «αν» που σκέφτεσαι για κάθε πράξη που δεν έκανες,
και ένα «σεις» για το εσείς που δεν ζήσατε.
Ίσως και ένα «με», για να εκφράσεις το «μαζί σου».
Κλείνεις τα μάτια..
Πόσες εικόνες μπορείς να δεις άραγε;
Τόσα χρόνια, μια ανάσα..
Ένα δάκρυ..
Πόσα από το εγώ σου κρύβει το δάκρυ σου;
Μία σταγόνα που κυλά στο πρόσωπό σου είναι όλη και όλη η ιστορία σου.
Και την φωτογραφία που κρατάς στο χέρι σου,
την αφήνεις τώρα να πέσει βαριά και πας στην επόμενη.
Γυρίζεις σελίδα..
Γλυκές αναμνήσεις..
Ένα «αν» για τις πράξεις που δεν έκανες,
και ένα «σεις» για το εσείς που σου λείπουν..
Και τότε κάπου είναι που νοιώθεις τον χρόνο..
Είναι βαρύς για μια μαρμαρωμένη εικόνα το ξέρω.
Πόσα χαμόγελα όμως σκόρπισες και ούτε καν τα θυμάσαι;
Βαθιές ανάσες..
Βαριές εικόνες από το δικό σου «εσύ»,
ένα νοσταλγικό χαμόγελο σε κάθε σου βλέμμα.
Ό,τι κι αν γίνει,
ο χρόνος θα είναι πάντα η μούσα σου..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
