| |
Το μετατάρσιο των κόπων σου μακραίνει
και ηρεμεί η μοναξιά σε ρύγου φως.
Η αντιλόπη της ψυχής σου τρομαγμένη,
γιατί ήταν εύστοχη η απάτη του αντρός.
Η πολιτεία της καρδιάς σου ρημαγμένη,
σ΄ άδεια σοκάκια τρέχει μόνη η πειθώ.
Τα παρακάλια σου ξερνούν το μπλε που μένει,
πριν μετατρέψεις το λευκό σε αγαθό.
Είναι θολό το κρυσταλλένιο σου μαντήλι,
που μέσ' στα δάκρυα το έβαψες ζωή.
Της απουσίας πίνεις θρήνου χαμομήλι,
που τρέχει αδιέξοδα σε όποιον το γευτεί.
Στο αναμμένο σου τσιγάρο μεθούν οι σκέψεις,
που ενοχλούνται όταν στάχτη θα γινούν.
Μια ρουφηξιά είναι η αγάπη δεν θ' αντέξεις,
δεν θα ακούσεις τις σειρήνες να ηχούν.
Μια συμβουλή τότε σου δίνω να πιστέψεις,
να μην ποτίσεις με κορμιά την ενοχή.
Τον εαυτό σου σαν διαμάντι να προσέξεις,
κι άσε τους άλλους να καούν στην προσμονή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
