| |
| | Αυτοκτονία ή Αναζητώντας Το Πράσινο Άλογο |  | | |
Μέσα στο σκοτάδι,
βλέπω σκιές να με καλούν
στο μυστικό τραγούδι τους.
Μα δε μ’ αγαπούν,
δεν θα γευτούν τον πόνο μου.
Τον πόνο της νεκρής αγάπης μου.
Τρέχω πίσω
κυνηγημένος απ’ τα όνειρα που τόσο αγάπησα,
χωρίς να με νοιάζει πια ο έρωτας.
Πόλεμος στην ψυχή μου
και δεν βρίσκω γαλήνη,
μόνο χαμένες ελπίδες.
Θέατρο η ζωή μου και ‘γώ,
ο κακός πρωταγωνιστής σε μια κακή κωμωδία.
Ανάποδες σκέψεις:
Πόσο ωραία είσαι!
Αχ, σ’ αγαπώ!
Κι είμαι τόσο ερωτευμένος!
Τρέχω πίσω στα φώτα της πόλης,
μπροστά στο κατάγκριζο δάσος της
και ξαναγυρίζω πίσω,
ψάχνοντας το πράσινο άλογο που χάθηκε.
Και πάλι βρίσκω το γκρίζο δάσος.
Αυτή η φωνή μέσα μου!
Δεν είναι δικιά μου.
Η φωνή του κόσμου χάνεται στη μουσική της βροχής.
Κι ύστερα λες πως πεθαίνεις ψάχνοντας.
Αν ήμουν αστέρι,
θα φώτιζα τον ουρανό
και οι άνθρωποι θα ονειρεύονταν απ’ την λάμψη μου.
Όμως γεμίζω μίσος τις καρδιές των ανθρώπων.
Τώρα το συνειδητοποιώ.
Κάνω καλό στο μίσος.
Ή το αναδημιουργώ.
Θέλω να αλλάξω.
Τρέχω πίσω στη μαύρη θάλασσα.
Πέφτω μέσα στα όνειρα μου,
χαμένος.
Αναζητώ την αλήθεια,
ακόμα λίγο…δεν θα την βρω ποτέ.
Ελπίζω ότι ίσως τη βρω έστω την τελευταία στιγμή.
Στο χείλος του γκρεμού,
στέκομαι όρθιος.
Θα πέσω.
Θέλω να βρω την αλήθεια.
Δεν αντέχω στο ψέμα του εγώ μου.
Αυτός στον καθρέφτη δεν είμαι εγώ.
Όχι αυτός.
Πέφτω.
«Αχ, όνειρα!
Πού είστε τώρα που σας χρειάζομαι;
Γκρίζα δάση,
χαμένο πράσινο άλογο της ψυχής μου,
μαύρη θάλασσα
και κόκκινα σύννεφα σε ανύπαρκτο ουρανό.
Μαύρες ελπίδες , χαμένα όνειρα.
Τώρα σας θέλω!
Τώρα που πέφτω,
που είμαι μόνος!
Τώρα που τελειώνει,
ελάτε!
Θα είμαι ευτυχισμένος.
Τέλος!
Θα ζήσω νεκρός.»
Θα ερωτευθώ έτσι,
και θα ονειρευτώ!
Αντίο…
Αντίο……
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | kostaskoutroulis11@gmail.com | | | |
|
Aris4
29-10-2015 @ 18:07 | σκεψεις και εικονες εναλλασονται σε ιλιγγιωδη ρυθμο .... ::yes.::
αυτό μαλλον πρεπει να το διαβασεις ακούγοντας hard rock !! ::naugh.:: ::up.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
29-10-2015 @ 20:47 | ΟΛΟΙ ΝΙΩΣΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΕΤΣΙ. ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ, ΓΙΑ Ν` ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΝΕΑ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΕΡΩΤΕΥΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Skylight
29-10-2015 @ 20:54 | Τόση δύναμη και πάθος
πως τη κρύβεις στη ψυχή?
πια νομίζω είναι λάθος
που ξυπνάω το πρωί
Να ‘χα κάτι από σένα
να ‘μουν πιο ρομαντικός
μα πιστεύω μόνο έναν
έπλασε και ο θεός
Τι σε κάνει να πιστεύεις
δέντρα πράσινα και γκρι?
ζούμε μέσα σε μια πόλη
είμαστε άγνωστοι-γνωστοί
Να πληγώσεις το φοβάσαι
κι όμως έχεις πληγωθεί
φαίνεται μέσα στους στίχους
πως αυτό θες να κρυφτεί?
Κι όμως γίνεσαι η ελπίδα
ένα αστέρι να κοιτώ
νιώθω πως εσύ ταιριάζεις
πιο πολύ στον ουρανό!
::theos.:: ::theos.:: Ώραίος Κώστα!!! Πολύ έντονο ποίημα! | | kostaskoutroulis
04-11-2015 @ 09:24 | Ευχαριστώ πολύ παιδιά!
Η αλήθεια είναι πως το ποίημα το έγραψα πολύ πιο μικρός και δεν περίμενα να αρέσει.
Χαίρομαι πολύ! Αλήθεια, ελπίζω τέτοιες σκέψεις να μην μας έρχονται συχνά κι αν ναι,τότε να είναι μόνο για καλό. | | χωρίς λόγια
16-12-2016 @ 15:46 | !! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
