Αφηνεις
στο ονειρο την μονη αισθηση
για την οποια δεν φερω
καμια αντισταση
Οπως συγκεντρωνονται
ολα, οσα αγα -παω
εντος σου
Πλασματα της (πληροτητας)
εν μεσω της αγωνιας
Κι επειτα (τωρα)
να την ζησω παλι
προεχει
βαθυτερα να πεσω
Εκτεινεται
Αφηνομαι
Και οσο φτανω
να την αγγιξω
και για ξυπνια μ'εχω
νερο που το παιρνει
ο ανεμος γινεται
τρεχαμενο εντος μου
Σαν το πως
τελειωνει "το ταξιδι ..."
