| |
Πέσε.
Δυο βήματα, κενό.
Η ζωή σου κυλά.
Ένα διαμαντάκι, φίλε μου.
Μην κλαις.
Νύχτα είναι,
αύριο θα έχει φως, μην κλαις.
Εγώ φεύγω.
- Πού πας;
Μόνος.
Και γύρω – γύρω όλοι.
Σιωπή, βλέμματα, σιωπή.
Μαζί.
Αγάπη.
Χωρισμός.
Μόνος σε μια στάση λεωφορείου, νύχτα,
Χωρισμός.
Κάνω να φύγω,
έχω ώρα,
τρέχω σαν να μην ξέρω τι άλλο να κάνω.
Καταρρέω, πέφτω στα γόνατα.
Σηκώνομαι. – Όχι! Θα σταθώ στα πόδια μου!
Γέρνω στην κολόνα, δύο φώτα, δυο αστέρια.
- Tα υπόλοιπα;
Χαθήκαν.
Μόνο καυσαέριο.
Το εισπνέω.
Καταρρέω πάλι.
Θέλω να φωνάξω μ’ όλη μου την δύναμη.
Κρατιέμαι. – Πρώτο λάθος.
Ξανασηκώνομαι.
Οι κινήσεις μου σπαστές,
Πάω πέρα – δώθε,
Ακουμπάω στην κολόνα.
Κάθομαι κάτω.
Δεν θα κλάψω. – Δεύτερο λάθος.
Φωνές από ανθρώπους, από σκυλιά, από αμάξια.
Όλοι φωνάζουν.
Μόνο το δικό μου λαρύγγι είναι νεκρό.
Λύνω τα μαλλιά. Περιμένω.
Ένα θέλω: Κάποιον να μου μιλήσει.
Ένας άνθρωπος, γυναίκα είναι!
- 6; - με ρωτάει.
Τί;
- Η ώρα – μου ξαναλέει – είναι 6; -
Ναι. Περιμένετε το λεωφορείο;
- Ναι, ναι - είπε
σαν να μην κατάλαβε κι έφυγε.
Πάλι μόνος.
Τώρα όμως νιώθω και βλάκας.
Τί δεν έχω καταλάβει;
Προσπαθώ να γελάσω.
Δεν μπορώ και τα παρατάω. – Τρίτο λάθος. –
Έχω αργήσει.
Και το λεωφορείο δεν έχει έρθει.
Κρύο.
Αρρώστια τα δέντρα, αρρώστια κι η νύχτα.
Ζώο ανήμπορο, κρυώνω, κουλουριάζομαι.
Μόνος.
Κοιτάω ψηλά.
Κόκκινα σύννεφα.
Φωτιά, μια πάλη
- ο χρόνος με τα Θέλω μας -
νικητής ο ίδιος και χαμένος.
Αμάξια να περνούν.
Σ’ ένα απ’ αυτά κι εσύ, ή όχι;
Όλα ίδια: μαύρα με φώτα.
Όλα ίδια.
Το μόνο που διαφέρει: το εσωτερικό.
Όλοι ίδιοι.
Όλοι.
Το μόνο που διαφέρει;
Η νύχτα απλώνει.
Σκεπάζει τα άπλυτα της μέρας και μας πνίγει,
θέλω να σε δω!
Ανοίγω τα μάτια,
τα ξανακλείνω δύο λεπτά με δύναμη.
Μάταια, ξανανοίγουν.
Θόρυβος…
Λες και πριν δεν υπήρχε.
Μα δεν ήταν θόρυβος, ήταν κραυγή.
Αυτό είναι το λεωφορείο.
Μπαίνω.
Αντίο, δεν θα ξαναρθώ.
- Μην λες τίποτα -
- Δεν ξέρεις και δεν θα μάθεις -
Δεν θα ξαναρθώ!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
