| |
| | με καθε ματια |  | | |
Aυτη η κυρα αποπνεει.. το απαραμιλλο και ασυνηθιστο σε ανθρωπο
Απο την πρωτη στιγμη δεν μ αφησε, να μην την κοιταξω βαθυτερα
κι επειτα η γνωριμη μου χαρτοσακουλα, που πεταξε στα σκουπιδια
γεματη σκουπιδια μολις αδειαζει η αμμος,για την υγιεινη, της γατας
κι επειτα το τετρατροχο της, λευκο και σκουριασμενο
σαν αλογο που δεν του δινει κανεις σημασια
ακουγεται και τσουλαει σαν σιγαλο και διαφανο ποταμι
κι επειτα απο το πορτ μπαγκαζ οπου με μια βιαστικη φευγαλεα ματια
μπορει να διακρινει κανεις μονο σκουπιδια, εβγαλε σημερα σαν μαγος
απο το καπελο του σφραγισμενο, ενα σακουλι με τροφη για γατα, με τα χερια της
να συνεχιζουν να βυθιζονται στο χαος
κι επειτα, αφου το εκλεισε καθησε στην θεση του οδηγου με αδεια χερια εκανε να ξεκινησει
ξαναβγηκε στο καπακι το ξανανοιξε και πηρε τις δυο σακουλες γεματες με δυο κλειστα δοχεια
που καποτε περιειχαν παγωτο, τα εβαλε στην θεση του συνοδηγου και το κλειδι γυρισε
δεν ειχε ξεχασει τιποτα
εαν η ματια την αγαπησε με την πρωτη ματια
οι αισθησεις την λατρεψαν με καθε- μια
λες και βγηκε απο παλια κινουμενη εικονα
δοχειο κρασιου ανοθευτου
μεθυστικο αξεθυμαστο αχρονο μεσα απο τα σκοταδια, που ανοιχτηκε στο φως
κι απο το διαβα, την πανχρωμη αυρα της βαφονταν, το καθετι κοντα της
και επειτα, σταθηκε αδυνατο
να μην διακρινω, σπο την σιλουετα και την εκφανση της καθε της κινησης
πως ειχα μπροστα μου οχι κανενα αντιγραφο, μα την διδυμη εκδοχη
της αξιολατρευτης (μου) μις μαρπλ απεριποιητη, οπου η μια αγνοει την υπαρξη της αλλης..
κι επειτα, ο ματαιος τουτος κοσμος, κι ας μη το βλεπουμε
βριθει απο πλασματα αυθορμητα (κι ο,τι αυτο με πασα σαφηνεια σημαινει)
οπως το συμπαν απο κοσμους ακατεργαστους αδαμαντινους
που η υπαρξη τους θα αγνοειται..
κι επειτα, ποτε μια αποψη ηταν μονο αυτη κι οχι αλλη
ποτε ιδια με την προηγουμενη ή την επομενη
ομως οπως κι "εδω", η καθεμια ενισχυει και ξεδιπλωνει την "πρωτη"..
κι επειτα κι ας μη το βλεπουμε
παντα κατι καποιος μας βλεπει μας αγαπαει (κι ο,τι αυτο με πασα σαφηνεια σημαινει)
οπως κι εσυ οπως κι εγω
δεν το γνωριζουμε και το νιωθουμε
αυτο που πιθανο δεν θα μαθουμε ποτε, και ξερουμε ειναι
κοντα πολυ κοντα...
ο "ισκιος" (μας) αλαφροτερος
ο,τι γραφεται μονο μεσα μας
κι επειτα, δεν υπαρχει επειτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
ssstathis
22-11-2015 @ 19:37 | ο "ισκιος" (μας) αλαφροτερος
ο,τι γραφεται μονο μεσα μας
κι επειτα, δεν υπαρχει επειτα...
ο ισκιος η σκια μας η σκιαγραφια μας ........
::theos.::
| | pennastregata
23-11-2015 @ 09:51 | Μου άρεσε... ::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
