| |
| | Για τον Καθ. Ι. Παλλήκαρη: Ζώντας ένα Θαύμα |  | | |
2013, Ιούλιος.
Λαμπρός ο ήλιος στα ορεινά του Μυλοποτάμου.
Στις στέγες των σπιτιών, το φως, μεταξωτό.
Κόσμος πολύς, συνωστιζόταν καρτερικά για να εξεταστεί από τους εθελοντές ιατρούς του Πανεπιστημίου των Ορέων.
Χωρίς επιδότηση και χορηγία, με κινητήριο δύναμη μόνο την Αγάπη και την θέληση για αρωγή στον συνάνθρωπο.
Όπως πάντα στους Οφθαλμιάτρους, από το πρωί, ο περισσότερος κόσμος.
Ήταν ο Καθηγητής εδώ για εκείνους.
Ακούραστος εξετάζει, δίνει οδηγίες, συμβουλές, διδάσκει στους νεαρούς οφθαλμιάτρους την αρχέγονη ουσία της Ιατρικής και του κόσμου.
Στις 4, οι κάτοικοι του χωριού μας είχαν προσκαλέσει σε γεύμα.
Κάθε γυναίκα του χωριού, είχε ετοιμάσει ζεστό φαγητό για τους ανθρώπους που ήρθαν στο χωριό της, να βοηθήσουν και να βοηθηθούν.
Όλοι είχαν εξεταστεί. Και η ομάδα κατάκοπη ετοιμαζόταν σύσσωμη για το γεύμα. Τα μηχανήματα υπηρέτησαν τον σκοπό τους...και οι άνθρωποι.
Μα εκεί που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, πρόβαλε η Κρήτη μπροστά μας. Δυο γέροντες με χιόνια στα μαλλιά σαν τον Ψηλορείτη και χέρια πιο ζεστά κι απ' τον ήλιο, πρόβαλλαν στην πόρτα.
"Δεν σας προλάβαμε παιδί μου... Δεν πειράζει άλλη φορά..."
Ακούστηκε πατρική σχεδόν η φωνή του Καθηγητή: "Πηγαίνετε παιδιά εσείς για φαγητό, θα δω εγώ τους ανθρώπους..."
Έμεινα μόνος μαζί Του. Δεν μπορούσα να χάσω αυτήν την στιγμή.
Για όλα τα γεύματα του κόσμου...
Και η ανταμοιβή ήρθε.
Ήταν σαν να ντύθηκε ξαφνικά το Φως. Τα μάτια Του έλαμψαν με στοργή και αγάπη, Πήρε τους γέροντες, έναν, έναν και τους εξέτασε.
Εγώ σε ρόλο νοσηλευτή, έκανα ότι μπορούσα να βοηθήσω.
Όμως ήμουν σε άλλο σύμπαν. Σε έναν κόσμο διαφορετικό.
Σαν εκείνον που ονειρευόμουν μικρός και φανταζόμουν μαζί με τον J. Lennon στο Imagine.
Που ο ιατρός, θα αγαπά τον άνθρωπο σαν παιδί του.
Που θα πονά με τον πόνο του και θα θεραπεύεται μαζί του.
Χωρίς αμοιβή. Μόνο με την χαρά την Ανώτατης Υπηρεσίας και Ευθύνης.
Την Αγάπη.
Κι όντως οι γέροντες μεταμορφώθηκαν στα μάτια μου σε παιδιά.
Ήταν σαν να είδε στα μάτια τους όλη την πολύκοπη ζωή τους και εκείνοι βρήκαν ξανά το στοργικό χέρι του πατέρα...που είχαν πολύ καιρό χαμένο.
Δεν ήθελα να τελειώσει αυτό το Θαύμα.
"Μιχάλη... πάρε τα στοιχεία των ανθρώπων. Έχουν καταρράκτη και πρέπει να χειρουργηθούν. Κανόνισε να τους χειρουργήσω γρήγορα."
Πήγαμε μετά στο τραπέζι.
Όμως ήμουν χορτάτος...
Μ. Σκουλάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Καράβι κάνω την καρδιά, την πεθυμιά κατάρτι, κι ανοίγω σίγουρο πανί, τον νου μου τον αντάρτη! | | | |
|
ΚΑΝΕΛΛΑ_ΓΙΩΤΑ
24-11-2015 @ 14:36 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | aridaios
24-11-2015 @ 17:55 | Που ο ιατρός, θα αγαπά τον άνθρωπο σαν παιδί του.
Που θα πονά με τον πόνο του και θα θεραπεύεται μαζί του.
Χωρίς αμοιβή. Μόνο με την χαρά την Ανώτατης Υπηρεσίας και Ευθύνης.
Την Αγάπη. ::whist.:: ::whist.:: | | Oλύμπιος-Θεός
24-11-2015 @ 20:12 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
24-11-2015 @ 20:23 | Μ`αρεσουν γραφτα και γραφτα μα να γινομαι τοσο περηφανη μ` ενα κειμενο δεν μου εχει συμβει Τα συγχαρητηρια της καρδιας μου. Δυναμη να συνεχισουμε φιλε μου χιλια μπραβο, καληνυχτα.Γεωργια. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | **Ηώς**
24-11-2015 @ 20:46 | http://www.tovima.gr/society/article/?aid=517351
αυτοί οι άνθρωποι κάνουν περήφανο τον τόπο μας! μ π ρ ά β ο!!!!!!!!!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
