| |
Τ’ όνειρο.
Πώς σαν ψέμα μοιάζει τ’ όνειρο.
Πώς στο μυαλό μου γυρίζει
σαν άνεμος που όλο σφυρίζει.
Πώς η ανάμνηση χάνεται στη δύση της φωνής,
στη φέξη της ψυχής.
Αν θυμάμαι χίλιες μορφές,
πλάνες της φαντασίας,
θυμιάματα της ιστορίας,
θυμάμαι και ‘σένα
μες στη βουή των προσώπων
σαν αερικό,
σαν το νερό στον πάγο που γλιστρά και τον λιώνει.
Λιώνω μαζί σου,
στη θύμηση σου,
είμαι το νερό και είσαι ο πάγος,
κρύος,
άμορφος,
ψυχρός.
Τ’ όνειρο.
Πώς σαν ψέμα μοιάζει τ’ όνειρο.
Πώς σαν αλήθεια μοιάζει η πλάνη.
Το ταξίδι χάνει
κι αργεί να φύγει απ’ του νου τη σκόνη,
λιώνει,
όπως το νερό το χιόνι.
Δυναμώνει,
όπως η αγάπη όταν πια τελειώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
