| |
Μαζεύω μπουκέτα με όμορφα λουλούδια
(Έχω μελετήσει τον τρόπο – είναι πολύ εύκολο)
Έπειτα ανασαίνω μια-δυο τ’ άρωμά τους
Μέχρι να λιγωθεί η όσφρησή μου
Και να πετάξω το μπουκέτο
Και ν’ αρχίσω να συνθέτω καινούριο
Όλα τα λουλούδια και οι κάμποι αυτού του κόσμου
Είναι δικοί μου
Ακολούθησέ με
Θα σου δείξω κι εσένα πώς να το κάνεις
Είναι πολύ εύκολο
Ξέρω καλά τι αρέσει στα λουλούδια
Όλοι οι κάμποι κι οι κήποι αυτού του κόσμου
Είναι δικοί μου
Αν σου αρέσει ένα λουλούδι σε συμβουλεύω να το κόψεις αμέσως
Γιατί ειδάλλως θα το κόψει κάποιος άλλος
Μπρος, κόψε το, μην είσαι δειλός!
Θαύμασέ το για λίγο, αν τόσο επιμένεις
Μα μην ξεχνάς
Είναι μόνο ένα λουλούδι
Αμέτρητοι οι κήποι και τα λιβάδια αυτού του κόσμου
Και ποιος απελπισμένος θα επέλεγε
Μονάχα ένα φευγαλέο λουλούδι
Κόβω τα δικά μου πάντα στο ίδιο μήκος παρά τη διαφορά στην ομορφιά τους
Αλλά μ’ αρέσει ακόμα και να τα κοιτώ από ψηλά
Πάντα από ψηλά
Από το σπίτι μου στο βουνό
Όλα τα λουλούδια
Φυτρώνουν σε τόπους πιο χαμηλούς από μένα
Κι όταν τα κόψω
Δεν τα κάνω ποτέ στεφάνι πάνω στην πόρτα μου ή στο κεφάλι μου
Μπορώ να σου πω για εκατοντάδες λουλούδια
Που πέρασαν από τα χέρια μου
Το καθένα με την ξεχωριστή ομορφιά του
Όσο τέλειο κι αν θεωρείς το μπουκέτο
Που κρατάς κάθε φορά στα χέρια σου
Να θυμάσαι πως πάντα κάπου
Ακόμα πιο όμορφα λουλούδια θα λαχταρούν να κοπούν
Από το στιβαρό και τρυφερό συνάμα χέρι σου
Κάποτε συναντώ κι ένα λουλούδι που μ’ αρέσει ιδιαίτερα
Και μπορεί να μην είναι τίποτε το φανταχτερό
Απλά ίσως να ‘χει ένα παράξενο, σαγηνευτικό άρωμα
Όπως και να ‘χει
Συμβαίνει αυτό το λουλούδι να με κάνει για λίγο
Να ξεχάσω τ’ άλλα
Ακόμα και το μπουκέτο που ‘χω φτιάξει τόσο προσεγμένα
Να ξεχάσω ακόμα ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλοι κήποι στον κόσμο
Αλλάζει τότε μορφή ο Χρόνος κοιτώντας με καχύποπτα
Ενώσο ανασαίνω μόνο το ξεχωριστό μου άνθος
Και περνούν τότε κάτι στιγμές
Που θέλω να πω στον Χρόνο να μ’ αφήσει ήσυχο
Εμένα και το μονάκριβο λουλούδι μου
Να φτιάξουμε ένα όνειρο
Μ’ ένα χρώμα και δυο αρώματα μόνο
Ναι, είναι όσα χρειάζονται!
Ικετεύω τον Χρόνο να μ’ αφήσει πια ήσυχο
Ολόκληρο επιτέλους
Χιλιάδες κήποι και λιβάδια
Χιλιάδες αμείλικτα κομμάτια
Ο εαυτός μου
Άγρια, πεινασμένα κομμάτια που ποτέ δε θα χορτάσουν
Βοήθεια
Φύγε, Χρόνε
Άσε με ν’ ανασαίνω εδώ για πάντα το λουλούδι μου
Που γέρνει στο χέρι μου υποταγμένο πια
Και τ’ άρωμά του όλο και λιγότερο θυμίζει
Εκείνο το υπέροχο, πιπεράτο άρωμα
Που ‘χε όταν το πρωτοσυνάντησα
Όταν βλάσταινε μόνο του κι ελεύθερο εκεί στη γωνιά ενός απ’ τους χιλιάδες κήπους
Τώρα ανασαίνω λυσσασμένα
Ενώ το άρωμα όλο και ξεθωριάζει
Το ίδιο και το χρώμα
Και το χέρι μου γίνεται ανελέητο
Και λιώνει με βία το πιο διαλεχτό λουλούδι
Που δεν έκοψε το διάβα του αλήτη Χρόνου
Που δεν ηρέμησε τ’ αεικίνητό μου βλέμμα
Που δεν ένωσε τα κομμάτια του εαυτού μου σ’ ένα
Και που χιλιάδες κήποι και λιβάδια και λουλούδια με περιμένουν ακόμα
Εμένα τον κατακερματισμένο Κυρίαρχο
Κάθε λουλούδι κι ένα σταγονίδιο ευτυχίας
Κι εγώ πάντα διψασμένος σαν τρελλός
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
