ζω σε έναν τόπο τυφλό χωρίς παράθυρα
κι όσο λιμάρω την ψυχή μου ,
τόσο το γρέζι με ματώνει
κι όσο βουλιάζω στο ταξίδι
τόσο η Ιθάκη ξεμακραίνει
και τότε απ' ανθρώπους αλαργεύω
Ν. Δ, Λιτοχωρινός
Ο κύκλος των Ωρών
Στα φανερά δεν έστεργα μήτε και στα ειπωμένα
τα ανείπωτα μ’ ορμήνευαν τα λόγια τα κρυφά
σαν άγγελος διάφανος μ΄ ολόμαυρο μετάξι
μέσα στις τσέπες μου έκρυβα τα γυάλινα φτερά
ότι ποθούσα πάλευα μην τύχει κι αγαπήσω
και έσφιγγα τις παλάμες μου στα στήθια σταυρωτά
σε σκιερά διάσελα μετρούσα απουσίες
και θύμισες ξεδίψαγα μεσ’ τη φυρονεριά
στης φλέβας μου το ανάγλυφο σκάλιζα το εκμαγείο
του ποιητή που αγάπησα το ξέσαρκο κρανίο
το ξέπλενα και τ’ άλειφα με φως από καντήλι
κι αφρίζανε νεροσυρμοί στου νου το χωνευτήρι
σαν τιμονιέρα μόχλευα τον άσπραφρό της πρύμνης
με χάιδευαν της μέδουσας τα σάρκινα μαλλιά
τα σπλάχνα μου ροκάνιζε το τρίξιμο της γάστρας
κι έστρωνα το γιατάκι μου στης σμέρνας τη φωλιά
στράγγιζε απάνω στο χαρτί η ανάσα μου το αίμα
κι η αρρώστια στα πνευμόνια μου κυανιούχο φλέμα
και όταν στο παραγώνι σου κρυφά αιμορραγούσες
σ’ αγκάλιαζα σαν το μωρό και μου πικρογελούσες
η ανάσα σου τρεμόπαιζε τις άκρες των χειλιών μου
συθέμελα ξεστέριωναν τα βάθρα του ουρανού
οι άγγελοι έπεφταν νεκροί στις όχθες του Ευφράτη
και έκλεινε ο κύκλος των Ωρών τη φοβερή Εννάτη
