| |
Καθισμένος μπρος στο τίποτα
θολή φιγούρα ,η φωνή του στο σκοτάδι
παράδεισος.
Κλεισμένος στο νου του
κλεισμένος στο παρελθόν
κλαίει μα δεν μιλάει
δείχνει μα δεν κοιτάει
ακούει.
Ο εαυτός του τον αφήνει
γουλιά με τη γουλιά
μονάχο του να πετά στη γη
Κι η κόλαση από ψηλά να του χαμογελά,
να του θυμίζει πόσο γήινος είναι ο παράδεισος που ζει
Πόσο γλυκό είναι το ποτό του
πόσο γρήγορα σβήνει το μικρό κερί του
πόσο αργά ρουφά τον καπνό
πόσο τον θολώνει ο ‘’Στρατιώτης της Φουρτούνας’’
Πόσο θα ‘θελε να χαθεί μαζί του
στη βροχή ,ο Στρατιώτης της Μοναξιάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
