| |
Είναι στιγμές όπου καρφώνομαι στις πέτρες,
και πάνω τους ο χρόνος σταματά,
πάει καιρός που παίρνουν τη μορφή σου,
κι 'ναι χαλίκια μες το αίμα που κυλά...
Είναι στιγμές που αντηχούν απο τον πόνο,
και τα πιο σκληρά ψηλά βουνά,
που τις χαράδρες τους γεμίζει η μορφή σου,
και σκύβουν να σε δουν απο κοντά...
Ποιος είμαι για κάθομαι κοντά σου,
χωρίς να χάνομαι στο χρόνο που κυλά,
είχα καρδιά σκληρότερη της πέτρας,
και άρχισε μαζί σου να χτυπά...
Ποια είσαι κι εγώ φοβάμαι,
ότι μου έδωσες μη χάσω μακριά,
η κρύα μου ματιά πια δε φοβόταν,
κι 'χε νεκρώσει ο πόνος στη καρδιά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
