| |
Αφού η γυναίκα δεν πεθαίνει
Πέρα όμως από άρωμα καταιγίδας τροπικής
Ως φτερουγίζεται από τα κίτρινα φύλλα των βιβλίων
Και από ετούτο το κολασμένο αλκοόλ που παίρνει την αύρα
Κι αφού η γυναίκα τροπαιούχα στέκει
Επάνω από τις στοίβες των ασπρισμένων των εραστών κρανίων
Στα μαλακά κρεβάτια που επέσανε από τις κορυφές των βουνών, γενναίοι
Η γυναίκα που βρίσκεται στον πυρήνα του άνθους
Και γύρω της, σμάρια τα πνεύματα πετούνε να μαζέψουνε
Τον φόβο και τη λύτρωση, και από τον αρχαίο χειμώνα έως την κρούστα του μέλλοντος
Εκτός από αίσθηση , απ’ τη γυναίκα, τι απέμεινε
Και που είναι πράγματι, για να θεσπίσει το δάκρυ
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
