| |
Λειπεις......Λειπεις πολυ. Δεν περιμενα ποτε οτι θα ελειπες απ’ τη ζωη μου. Δεν εμαθα να ζω με την απουσια σου. Δεν την συνηθισα ακομα. Κοντευουν δυο χρονια και δεν εισαι εδω. Δεν μπορω να μοιραστω τις στιγμες μου μαζι σου. Ουτε τη χαρα. Ουτε τη λυπη μου. Και μαζι μ’ εσενα, λειπει κι αυτος. Αυτος για τον οποιο θα ‘θελα να ξερεις. Αυτος για τον οποιο θελω να σου πω. Βεβαια, αν ησουν εδω, θα ντρεπομουν να στο αναφερω. Αλλα θα το καταλαβαινες μονος σου. Παντα ετσι γινοταν μ’ εμας. Τα καταλαβαινες ολα. Χωρις καν ν’ αρθρωσω λεξη. Σα να διαβαζες τη σκεψη μου. Ξερεις ποιο ειναι το προβλημα? Οτι κι αυτος μου λειπει το ιδιο μ’ εσενα. Και καπου εδω το προβλημα γινεται παραλογο. Εσενα σε γνωριζα μια ζωη. Ενω αυτον μια στιγμη. Και σου μοιαζει τοσο πολυ, ρε διαολε. Εχει την ιδια αγκαλια μ’ εσενα. Θες να ακουσεις και το πιο τρελο? Κανει ακριβως τα ιδια μ’ εσενα. Με κοιταει και ξερει τι σκεφτομαι. Με βγαζει απ’ τη δυσκολη θεση. Κρυβει τη ζεστασια σου. Εχει τη στοργη των ματιων σου. Λες να ειναι αυτος που ελεγες? Λες να ηρθε για να ηρεμησει τους δαιμονες μου? Αν ησουν εδω, θα μου ελεγες. Γιατι δεν εισαι? Αραγε, εισαι καλα εκει που βρισκεσαι? Τι ειναι εκει? Πως ειναι? Χαθηκες. Και χαθηκα κι εγω. Σε χρειαζομαι. Ξερω οτι δεν μπορεις να σταθεις στο πλα’ι’ μου. Να μου δειξεις το δρομο οπως εκανες παντα. Οταν εφυγες, ενα κομματι μου χαθηκε. Και τωρα οτι απομεινε, βρισκεται χιλιομετρα μακρυα. Θα τρελαθω! Ποιο “θα”? Ηδη ειμαι τρελη. Τρελη και μονη. Χωρις εσενα. Χωρις αυτον. Μια νεκρη αναμεσα σε ζωντανους. Κι αντε εσυ δεν μπορεις να γυρισεις. Αυτος? Αυτος χαθηκε να ξαναρθει? Μα τι λεω! Δεν θα ξαναρθει. Και να ξαναρθει, δεν θα παω εγω. Δεν θυμαται. Σιγουρα. Αν θυμοταν, θα το εδειχνε. Θα με εψαχνε. Αδιαφορη του περναω. Η σαλεμενη του χωριου. Ποιος θα εδινε σημασια σε μια σαλεμενη? Κανεις. Κριμα.....Κι ηταν ωραιο οσο κρατησε. Ακομα και μεσα στο μυαλο μου. Ξερεις.....Σ’ εκεινο το συρταρι που κρυβω κι εσενα. Μαζι σας εχω. Οχι μονο γιατι σου μοιαζει. Αλλα γιατι δεν μπορω να τον ξεχασω. Θελω. Πρεπει. Επιβαλεται! Για το δικο μου καλο. Μα δεν το κανω! Ζει μεσα μου, οπως κι εσυ. Παντα θα ζει. Ακομα κι οταν θα περασουν τα χρονια. Ακομα κι αν χιλιοι εραστες ερθουν το βραδυ στο κρεβατι μου. Ακομα κι αν απειρα χερια με κατσιασουν. Ακομα κι αν ξεγελασω το ειναι μου με μια ψευτικη ευτυχια. Οπως ξεγελαω τους γυρω μου με το ψευτικο χαμογελο και τη μασκας της δηθεν χαρας μου. Θα ειναι εκει. Μαζι μ’ εσενα. Μεσα στο μικρο σκοτεινο συρταρακι μου.......Στα βαθυ του μυαλου και της ψυχης μου.......Δικοι μου για παντα.......Και οι δυο......Γιατι εκει ανηκετε........Γιατι σ’ εσας ανηκω.........
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
