| |
Κάρφωνα το άστρο μάτια μου, στο κέντρο τ’ ουρανού μου
κι αφόριζαν τα κράσπεδα, οι χείμαρροι του Νότου,
σε πεινασμένους χάριζα τα βράδια το μενού μου
και σε μιά μπάρα ξέχναγα, εσένα στη Διδότου
Φύτευα γυάλινα νησιά, στου πέλαγου τα μάκρη
για της αγάπης το ρυθμό, τσούγκριζα τα ποτά σου
στα βλέφαρά μου κύλαγε, σαν τη βροχή το δάκρυ,
που ‘χες διαλέξει άλλονε να καις τον έρωτά σου!!!!!
Μ’ ένανε λύχνο του καημού, τις νύχτες μου φωτίζεις
και κομματιάζεις του έρωτα, το πέπλο που υφαίνω,
στην αγκαλιά του ξενυχτάς……φαρμάκι με ποτίζεις,
κι ως να φωτίσει η Αυγή…..πέντε φορές πεθαίνω….
Κάρφωνα στίχους του έρωτα, στης νύχτας τη νουβέλα
μα προσανατολίζεσαι….σε ξένο περιβάλλον,
ήτανε το φιλάκι σου…..γλυκό, σαν καραμέλα.
Πως Θε’ μου να το ξαναβρώ, που το χαρίζεις σ’ άλλον!!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
