| |
Ένα φεγγάρι η θάλασσα με φως, που να βουτήξει;
Καθώς θα γύρει ο ουρανός τα γκρίζα σύννεφα του.
Κι όπως ανθούν αφρίζοντας λαμπρά τα κύματα του
μ’ αστέρια χρυσοστόλιστα τη νύχτα να στολίσει.
Διάφανες κρυστάλλινες, σταγόνες που θα στάξουν,
το χρόνο λίγο σταματούν πριν πέσουνε στο χώμα,
φέρνουν τ’ ανέμου τη δροσιά, του ουρανού το χρώμα,
πουλιά που φτερουγίζοντας, κοντά σου θα πετάξουν.
Γρικώ της νύχτας τη λαλιά καθώς η αυγή ζυγώνει,
χαϊδεύοντας της τα μαλλιά τραγούδια ψιθυρίζω
κι όπως γελάω τον καιρό, έτσι το χαραμίζω,
σε μια ζωή που απ’ την αρχή, κάθε πρωί τελειώνει.
Κλείσε τα μάτια απόμακρο, περήφανο μου αστέρι,
στα βλέφαρα σου δάκρυα, στα αλήθεια δε χωρούνε
‘κει που οι αγάπες πέφτουνε, σιμά να κοιμηθούνε.
κάποια νύχτα σαν κα αυτή, ο χρόνος θα μας φέρει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
