| |
| | το δώρο |  | | |
Διψα να σβήσουν τα ενδόμυχα οραματα,
να ανάψει της ελεύθερης παραιτησης η καθαρτική φωτιά,
να κοπει καθε πέτρα προσμονής δεμένη χρονια στο λαιμο,
απο οταν ακομα η μαμα δεν σε άφηνε να φας ολες τις καραμέλες.
Να πεινας και να διψας τωρα για αληθεια
τωρα για νερό
τωρα για φιλί
τωρα για να ακουμπήσεις την πνοή σου στα πραγματα που κατέχεις,
στα μέρη που περνάς, στους ανθρώπους που μιλάς.
Και σταγόνα σταγόνα τα παρόντα να γίνονται θάλασσες παντοτινές.
Δικες μου, δικες σου,
των πραγμάτων και των ανθρώπων θάλασσες.
Τωρα να μιλάς,
τωρα να παραμιλάς
τωρα να γελάς παρανοϊκά,
νοητά η ανόητα,
καθε τωρα να πεθαίνεις με σκοπό,
καθε τωρα να πιτσιλιέται η ζωη σου σα δροσοσταλιες στη πλάση όλη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
seizeTHEday
01-02-2016 @ 15:50 | Μου αρέσουν της Ψυχής τα πονήματα και από όσο διακρίνω στα αποτυπώματα σου στη stixoπολη -των πολύΧρωμων κατοικιών αλλά κυρίως της γκρίζας και άΨυχης ρυμοτομίας- αυτό εκφράζεις, και σου εύχομαι πάντα έτσι. Από Ψυχής, λοιπόν. Στα Δώρα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
