| |
Πάλι μεταμορφώνομαι, παίρνω το κρύο βλέμμα
Να επιβιώσω στη ζωή να μη πνιγώ απ’ το ψέμα
Τον έρωτα το έδιωξα έπνιξα την αγάπη
Ψάχνω να βρω από το θυμό να μη μου λείπει κάτι
Θα ‘θελα κάτι να συμβεί βαθιά να με πληγώσει
Δικαιολογία να μισώ αυτόν που με είχε σώσει
Η μάνα νίκησε ξανά και η γυναίκα φεύγει
Σκληρή η ζωή και η επιλογή τον ρόλο σου τον φέρνει..
Απ’ τη ζωή σου μια ζωή, γιεννιέται, μεγαλώνει
Κι όλος ο κόσμος σου μπροστά στα μάτια του τελειώνει
Μάνα, γυναίκα, τελικά… ποιος ρόλος σε σκοτώνει
Η μάνα νίκησε ξανά, το όνειρο τελειώνει
Οι σκέψεις μπερδεμένες σου μιλάνε
Και την αγάπη που άφησες ποτέ δεν θα ξεχνάνε
Αγάπη που παντοτινή θλίψη και ευτυχία
Θα σου θυμίζει στη σιωπή που έφερε η δειλία
Αγάπη που ήξερες καλά πως δε θα ξανανιώσεις
Πως σπάνια χαρίζεται, που δεν πρέπει να προδώσεις
Ολόκληρο απ’ το μισό που είσαι σε αλλάζει
Να νιώσεις και να αγαπάς, στα πάντα σου ταιριάζει
Και εύχεσαι να ‘ναι καλά, να μη σ’ έχει μισήσει
Απέχθεια απ’ τα μάτια του ποτέ μη σου χαρίσει
Σύννεφα φύγετε γοργά, οι μέρες να περνάνε
Μέσα στην άχαρη ζωή, τα χρόνια τα φοβάμαι
Λίγη, δειλή, ανύπαρκτη, τα λόγια με χτυπάνε
Αυτά που βγαίνουν απ’ τη ψυχή, εκείνα με πονάνε
Το καλοκαίρι αγαπώ, τον μήνα που τελειώνει
Που πια ποτέ δεν θα τον δω ψυχή μου σε εκλιπαρώ μη με αφήσεις μόνη
Μα αγάπη είναι ν’ αγαπάς χωρίς να παίρνεις πίσω
Μακάρι να είχα μια στιγμή για να τον αντικρίσω
Σ’ αγάπησα πολύ βαθιά, θα ‘θελα να το ξέρεις
Όσα κι αν έρθουν στη ζωή, στη σκέψη μου θα μένεις
Και ξέρω θα ‘ρθει η στιγμή που θα ευχηθώ για σένα
Να κατακτήσεις τη ζωή…χώρια…μακριά από μένα
Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ μα δεν καταλαβαίνω
Χωρίς ψυχή πως γίνεται, αφού μόνο το σώμα σέρνω
Μακάρι όλα μαγικά να ‘ταν όπως τα θέλω
Μα μακριά σου πρέπει πια να ζω, να υποφέρω
Πρέπει να βρω τη δύναμη, να φύγω απ’ τη ζωή σου
Μόνο κακό σου προκαλεί η αδύναμη ύπαρξη μου
Ούτε φιλία δεν μπορώ να έχω από εσένα
Στα μάτια πια δε σε κοιτώ, ντρέπομαι, είμαι ψέμα
Κι είχα την τύχη να σε δω, όχι απλά να σε κοιτάξω
Το ωραίο σου το πρόσωπο ποτέ δεν θα ξεχάσω
Η μελωδία της ψυχής και του μυαλού ο ήχος
Παντοτινά φυλάκισαν των ονείρων μου τους στίχους
Χρυσό κλουβί πάντα έλεγες με πόρτα ανοιγμένη
Κλουβί δεν έβλεπα ποτέ μόνο φωλιά απ’ αληθινή αγάπη κεντημένη
Ο μήνας του καλοκαιριού κι αυτός απ’ τα πρωτοβρόχια
Ενώθηκαν και σε έφεραν στου έρωτα την πόρτα
Πάντα θα σε ακολουθώ, χωρίς ποτέ να ξέρεις
Πως φύλακα άγγελο στη γη θα έχεις ….να προσέχεις….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
