| |
| | Ο δρόμος της κακίας |  | | | για να μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να ολοκληρώνεις κάτι που ξεκινάς, και πως οι βαρύτερες υποσχέσεις είναι αυτές που δίνουμε στον εαυτό μας... και πόσο δύσκολο είναι | | |
Χαρές πολλές δε γνώρισε σε τούτη τη ζωή,
γλυκό κρασί, γλυκό πιοτό, καθόλου καλοσύνη,
θάνατος τον περίμενε την άλλη το πρωί,
για το κακό που σκόρπισε να βρει δικαιοσύνη.
Κάποιοι συντρόφοι του παλιοί, του ίδιου συναφιού,
μες στο σκοτάδι της νυχτιάς βγήκαν απ' τα λημέρια,
κι αφού κρυφά τους έταξε τη γη του χρυσαφιού,
ορμήσαν και τον άρπαξαν απ' των φρουρών τα χέρια.
Κι έτσι τη νύχτα σάλπαραν στον άγριο ωκεανό,
με τα άστρα του χρυσού ουρανού σημάδι και πυξίδα,
κι αν το κελί του ο ήλιος βρει κι είν' αύριο αδειανό,
θα 'ναι γιατί ήθελε άλλη γη να κάμει για πατρίδα.
Μέρες σαράντα πάλευαν, με κίνδυνο πολύ,
κόντρα στης φύσης τα στοιχειά με ρότα για τη δύση,
ήλιο στιγμή δεν είδανε, δεν είδανε πουλί,
και κάθε ελπίδα να σωθούν στη μοίρα είχαν αφήσει.
Καθένας, όλοι χωριστά, το ίδιο είχε σκεφτεί,
πως ίσως και να γλίτωναν με μια του ενός θυσία,
τη θάλασσα να μέρωναν, να σώνονταν αυτοί,
σαράντα νύχτες κι άλλη μια, γίνηκε η προδοσία.
Οι φίλοι που τον έσωσαν, τώρα τον λένε εχθρό,
στα κύματα τον δίνουνε με χέρι φοβισμένο,
απ' την κακιά την τύχη τους, απ' τον κακό ουρανό,
κι απ' του θανάτου του κακού το φόβο οπλισμένο.
Τα κύματα τον έριξαν σε έναν χρυσό γιαλό,
σε έναν από τους άγνωστους, της δύσης ξένους τόπους...
Αυτός εκεί τί γύρευε, θηρίο αμαρτωλό,
ανάμεσα σε γελαστούς και σε καλούς ανθρώπους;
Μια κόρη τον αγάπησε, μικρή, μελαχροινή,
σε μια γιορτή του φεγγαριού τον έκανε δικό της,
ζωή καινούργια δίπλα της αρχίνησε κοινή,
για χάρη της αγάπης του, που γνώρισε, της πρώτης.
Στόλιζε με πολύχρωμα, φανταχτερά τατού,
παίζοντας με το σώμα της και τις γλυκές της ρόγες,
το ολόγυμνο κορμάκι της χαϊδεύοντας παντού,
μες στην καρδιά φουντώνανε του πόθου τους οι φλόγες.
Στον ίδιο όπου ναυάγησε τον τόπο μιαν αυγή,
φάνηκε στον ορίζοντα καράβι αρματωμένο.
Βαριά κατάρα, ασήκωτη, πατήσανε τη γη
εκείνοι που τον είχανε στο κύμα πεταμένο.
Παλέψανε και μάτωσαν λουλούδι και σπαθί,
οι κόσμοι του αντιμάχονταν, ο χθεσινός κι ο νέος,
ονόματα ξεχάστηκαν, γενιές έχουν χαθεί,
απ' όταν έπεσε στη γη, απ' όλους τελευταίος.
Όπως μαθαίνει από μικρός, ο άνθρωπος περπατά,
μόνο στην όψη δείχνουνε τα χρόνια κι η ηλικία...
Μες στο κενό ατενίζοντας, με μάτια ορθάνοιχτά,
του θάνατου δεν ξέφυγε, ξέφυγε απ' την κακία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ftx , f(x) , heretiq , gaizkin , epsilon_xi_76 , Ευτύχης Χαιρετάκης | | | |
|
ftx
22-05-2006 | Το πρώτο μισό αναδημοσίευση... το δεύτερο μισό νεότευκτο... προς ολοκλήρωση της ιστορίας του κάπου και του κάποτε, που εύκολα παραβάλλεται με το εδώ και το τώρα | | Δήμητρα
22-05-2006 | Ευτύχη έχεις γράψει κάτι υπέροχο.Όπως τα παλιά παραμύθια.Προσωπικά μου θύμισες Καββαδία.Να 'σαι καλά και να τελειώνεις ό,τι αρχινάς. | | antreas22
22-05-2006 | πολυ ωραιο ρε φιλε....λιγο μεγαλο αλλα ειναι τοσο ομορφο που δεν σε κουραζει ιδιαιτερα | | elli
22-05-2006 | Πολύ όμορφο Ευτύχη...Και συμφωνώ με το σχόλιο σου!!! | | Σκιά
22-05-2006 | Πάρα πολύ όμορφο.Καλό απόγευμα. | | spil †
22-05-2006 | Ενα ακόμα αριστούργημα, φίλε Ευτύχη ! Αντιπροσωπευτικό της οίησης και του ταλέντου σου ! Μόνο -αν μου επιτρέπεις- ο χρόνος και ο χώρος ( όπως τον κατάντησαν ορισμένοι) δεν προσφέρονται αυτη την περίοδο, μέχρι να ξεβρωμίσει ο τόπος, κατά την άποψή μου, για δημοσίευση αυθεντικής ποίησης ! | | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
22-05-2006 | ʼλλη μια Οδύσσεια με κατεύθυνση Κρήτη αντι για Ιθάκη.Καλησπέρα Ευτύχιε. | | kapnosa-v-ainigma
22-05-2006 | ftx μου πολύ πολύ ωραίο ποίημα! Μπράβο!!! | | ΚαΤερίνη
22-05-2006 | Καλησπέρα Ευτύχη, χαίρομαι που μέσα στην ομίχλη των ημερών, ανάβουν μερικά φωτάκια σαν το δικό σου. Υπέροχο το ποίημα σου! | | ειρήνη
23-05-2006 | πολύ καλό το ποίημα ..εύκολα καταλαβαίνει κανείς την αντιπαραβολή με το εδώ και το τώρα ..ειδικά στην τελευταία στροφή | | ftx
23-05-2006 | ευχαριστώ, χαίρομαι για την επίσκεψη! ειρήνη, το κάπου με το κάποτε, και το εδώ με το τώρα στα οποία αναφέρομαι, είναι καθαρά δικές μου ιστορίες... ουδείς άσφαλτος! | | ftx
23-05-2006 | γενικά νομίζω ότι τα πιο πολλά που γράφω είναι μακροσκελή... έχουνε μακριά σκέλια... με πιάνει η πολυλογία όταν είναι να πω μια ιστορία... όσο για τη μαστοριά, το ποδήλατό μου ξέρω να μαστορεύω, τα ηλεκτρικά και τα υδραυλικά του σπιτιού, και υπολογιστές βεβαίως-βεβαίως... αν εσύ μαστορεύεις και στίχους, be my guest, μαστόρεψέ το και καν' το πέντε στροφές (το πολύ) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
