| |
Δε φοβάται την αγάπη, έτσι έλεγε, στον εαυτό της πρώτα από όλα.
Μα την έτρεμε, σα να ήταν το πιο άγριο αρπακτικό.
Γύρω από τη καρδιά της είχε χτίσει αόρατα πέτρινα τοίχοι, για να νιώθει ασφαλής.
Στις πύλες τους, ένας δράκοντας, να τη φυλάει, άυλος κι αυτός, μα τρομερός,
σα τον ίδιο το φόβο.
Τον αγαπούσε και τον μισούσε, την ίδια στιγμή.
Του είχε δώσει όνομα, • Gorynych *
κλέβοντας τα αρχικά μιας αγάπης που τη τσάκισε και εναν Ρωσικο μύθο.
Καμιά φορά έβλεπε στ’ όνειρο τη μορφή του, περισσότερο σαν σκιά, άυπνη, ολοζώντανη σκιά, που μετρούσε ήδη 1,5 χρόνια ζωής.
Είχε μάτια γαλανά, σαν τη θάλασσα, θεοσκότεινα, όπως μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και αστέρια.
Και όσο του έλεγε να φύγει, τόσο ξυπνούσε από το λήθαργο του και άπλωνε τις φτερούγες του πάνω από τα όνειρα της.
Αν τον κοιταζε πολυ, θα έπερνε μια γνωριμη μορφη, λεπτοφτιαγμένη, χλομη, ψηλολιγνη, σα το κλαδακι μυγδαλιας, τοσο ομορφη, που της προκαλουσε θλιψη...
Ξυπνούσε, και αναβε το φως, θαρρεις και θα ζωντάνευε, έπεφτε πάλι για ύπνο με αναλαφρη καρδια, τον ειχε διωξει, δε τον αγαπουσε άλλωστε πια...
Απλα, είχε γίνει ενα με τη σκια, προμαντευε τα βήματα της.
Ένα βραδυ, είχε πάλι εφιαλτη.
Πεταχτηκε λοιπον να αναψει το φως, τιποτα.
Ο δρακος, που από τις πολλές φορές που τον ειχε σκεφτεί πραγματι είχε πάρει ζωή.
Κάθονταν στη θέση, πίσω από τη πόρτα.
Διπλα του, ο παλιος, λησμονισμενος έρωτας της, να τη κοιταζει με βλέμμα παγωμένο.
Γύρω του, το χθες.
Μακρινά φώτα, μουσικές, αρρώματα.
Είχε έρθει για μείνει, να ζητήσει την αγάπη της ξανά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
