| |
[I][color=black][font=georgia]
Άνεμος φύσηξε, πήρε τη στιγμή
-Άνοιξη- και σε λάτρευα τότε
Κι η ψυχή μου γυμνή
Χάθηκε στο αν θα ‘ρθεις και στο πότε
Η φωνή σου στον ήλιο ταξίδι
-Φεγγάρι- να λούζει το σπίτι
Κι η ζωή μου παιχνίδι
Στου κελιού μου τον άσπρο φεγγίτη
Κι η μικρή μας ζωή, ολοένα μικραίνει
Στο μηδέν ξαποσταίνει
Μια χτυπάει σε καρφί
Μια στο πέταλο μπαίνει
Γλιστράω απ’ το φως στο σκοτάδι
-Φεύγω- μια λέξη αργοσβήνει
Το πιο άδειο μου βράδυ
Στη ματιά μου, τη νύχτα αφήνει
Πυρετός ανθισμένη μου πλάση
-Ακριβή-μια συγνώμη στα χείλη
Κι η σιωπή θα γιορτάσει
Έναν ψεύτη που θα ‘ρθει Απρίλη
Κι η μικρή μας ζωή, ολοένα μικραίνει
Στο μηδέν ξαποσταίνει
Μια χτυπάει σε καρφί
Μια στο πέταλο μπαίνει
[/B][/align]
[/color][/font][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
