| |
Μέσα σ’αυτή τη μαύρη καταχνιά
που ζω τη κάθε μέρα ,
σκέφτομαι τα φτερά να ανοίξω, να
πετάξω, σ’αλλαργινό λημέρι και να σχίσω
τον αέρα .
Σ’αόρι πράσινο μ’αρωδαμούς και
πρίνους γερασμένους,
καπλοσυκιές , θυμάρια να μυρίσω,
το μαύρο λογισμό ν’αναντρανίσω
και με βοσκούς να πιάσω τη βεγγέρα.
Και τη παντέρμη σκέψη, με κρασί
να τη θολώσω και τε με μαντολίνο,
-αοριού- γλυκό σκοπό να ξεκινήσω,
με το τραγούδι τις νεράιδες να μαγέψω,
το πονεμένο λογισμό, να τον αρνέψω.
Κι όταν τα μάτια θα βαρύνουν
απ 'τη ζάλη , και τις νεράιδες ο σκοπός
γλυκοσαλίσει , στο νεραιδόσπηλιο
θα σύρω το κορμί μου,
στα άσπρα πέπλα τους, ερωτικά ν’αποσπερίσω
Κι όταν η αυγή σιμώσει και γλυκιά προβάλλει
και στο γλυκοκελάιδισμα των πουλιών,
τα μάτια μου σαν ‘νοίξω,
τα ψεσαργάντινα σεκλέτια στο μυαλο θα φερω
και κάθε πόνου θυμισά θ’απογυρίσω.
Αχ ,έρμη σκέψη, στ’αοριου την αγκαλια
πώς ξεφαλασεις ; πως παγουδιάς
κι’αμέσως ξαλαφρώνεις ;
όταν του πρίνου η σκιά σε χαιδεύγει;
κι όλα του νου τα βάρη παύεις να σηκώνεις,
όταν ριζίμια αγριοχάρακα αγναντεύεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
