| |
Ένα ποτήρι μπρος μου συνηθισμένο
Αδειάζει και γεμίζει την ψυχή μου λήθη
Πλήττω καθώς ξημερώνει αργά
Τα μάτια άρρυθμα χορεύουν
Είναι η ώρα που ο θόρυβος πεθαίνει
Δεν αναζήτησα εδώ το πάθος
Η ανάγκη με οδήγησε στο αταίριαστο
Προσπάθησα να ονειρευτώ μια νέα αρχή
Μα πώς να χρωματίσεις με δανεικά χρώματα;
Μια εικόνα κατέκτησε το νου μου
Μαυρόασπρη, μιας άλλης εποχής
Μόλις σταμάτησα να σπαταλώ το χαμόγελο
Είναι ώρα που το φως γεννιέται δειλά
Μάλλον όταν σε δω ξανά, δε θα σ' αναγνωρίσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
