| |
| | Λεπτομέρειες |  | | |
[B][I]Εκείνο τ' απόγευμα, έφερε νωρίτερα το βράδυ...
Στην ίδια θέση, με την ίδια απόγνωση στο βλέμμα με κοιτούσες!
Ήθελα τόσα πολλά να σου πω,
είχα ανάγκη να σου πω πράγματα και ας μάτωνε το στόμα μου.
Ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω πως δεν πρέπει.
Εσύ ακόμα με κοιτούσες μα εγώ η ανόητη δεν τόλμησα!
Νόμιζα πως έτσι θα σε ξορκίσω.
Σατανά...
Δεν ήθελα να μάθουν όλοι, ήθελα να ξέρεις μόνο εσύ.
Όταν ήρθες προς το μέρος μου είχε πια νυχτώσει για τα καλά.
Και να ήθελα να σε δω, δεν μπορούσα! Την ευκαιρία μου την είχα χάσει.
Σε απόσταση αναπνοής εξάλλου δεν βλέπεις ποτέ καθάρα. Πάντα θολά, πάντα δειλά...
Η ανάσα σου ζεματούσε!
Εκείνα τα δευτερόλεπτα ο χρόνος είχε σταματήσει.
Ο εγκέφαλος έπαιζε το παιχνίδι της καρδίας. Ο πρώτος δεν έστελνε αίμα
και η δεύτερη ξεκίναγε λίγο πριν η γραμμή στον καρδιογράφο γίνει ευθεία!
Λεπτομέρειες...
Δεν είχα δύναμη να σε σπρώξω μα δεν φαντάζεσαι πόσο ήθελα να το κάνω...
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το φιλί και όλα όσα ακολούθησαν.
Εκείνη τη νύχτα. Τη μια, τη μοναδική, την πρώτη κ' την τελευταία.
Απο εκείνη τη νύχτα όλα άλλαξαν...
Εκείνη τη νύχτα εγώ άλλαξα...
Μαρτύριο! Να είσαι δίπλα μου και να σε διώχνω,
να είμαι δίπλα σου και να μη με βλέπεις...
Θέλω να σ' αφορίσω μα δεν μπορώ!
Δεν σε ξέρω για να σε αφορίσω, ποιος είσαι; Τι είσαι; Που είσαι;
Που ε ι σ α ι ;
Ξέρω μόνο την κίνηση που έκανε η γλώσσα σου μέσα στο στόμα μου!
Το μόνο που σε ρώτησα ήταν ''τι κάνεις'' ;
Ούτε τη φωνή σου καλά καλά δεν θυμάμαι το ξέρεις;
Μάθε το λοιπόν,
τη φωνή σου εκείνη τη νύχτα δ ε ν την θυμάμαι! Αρνούμαι...
Ξέπνοα μου απάντησες ''Βρήκα στην έρημο νερό''
...Και αν συγκράτησα τη φράση, μου' κάνε εντύπωση, ...γι' αυτό!
Αφοπλιστική απάντηση όταν σε περιτριγυρίζουν λίμνες!
Λίμνες απο δάκρυα...
Δεν φταις γιατί δεν ξέρεις. Γιατί φρόντισα να μην μάθεις!
Ο μόνος ήχος ίσως που θυμάμαι είναι αυτός που έκανε η καρδιά σου όταν έσμιξαν τα στήθη μας...
...Και αυτό γιατί έκανε θόρυβο δυνατό, εκκωφαντικό για τ' αφτιά της συνείδησης μου.
Αλλόκοτος ήχος, τρελός, αγχωτικός...
Και μετά κενό, σκοτάδι, ησυχία...
Σαν να φοβόσουν πως θα στερέψει η θάλασσα!
Είναι βασανιστικό, εξουθενωτικό, αβάσταχτο να ξέρω τη γεύση απ' τα χείλη σου,
καλύτερα απ' ότι ξέρω εσένα τον ίδιο...
Λύτρωσε με σε παρακαλώ. Γύρνα και κοίτα με μονάχα...
Πρέπει να μου γίνει η μορφή σου πιο οικεία απ' το φιλί σου...
Να δω την έκφραση που παίρνει το πρόσωπο σου όταν με κοιτάζεις.
Να με γνωρίσεις... Ούτε εσύ με ξέρεις! Δ ε ν με ξέρεις.
Θέλω να γυρίσουμε σε εκείνο το απόγευμα, μαζί, ξανά.
Να έρθεις να με πάρεις απ' το χέρι και να το πάρουμε απ'την αρχή.
Να τολμήσω να σε κοιτάξω στα μάτια, να μη σκύψει η λογική μου το κεφάλι.
Να μην αφήσω το φόβο μου να με υποτάξει, να μην τρέξω να φύγω...
Να αντέξω να μείνω και ας γονατίσω...
Να μην σκουπίσουν τα χέρια μου τα δάκρυα!
Να τα δείς... Θέλω να τα δείς τα δάκρυα που σκούπισα όταν σου γύρισα την πλατη...
Να τα δείς, γιατί ήταν αυτά που σε ξεδίψασαν εκείνο το βράδυ και ας μην το έμαθες ποτέ.
Τόσα χρόνια πέρασαν απο τότε, τόσα πολλά έχουμε πει, τόσα πολλά έχουμε δεί,
τόσο πολύ αλλάξαμε τις ζωές μας, τόσα κρύψαμε, τόσα δείξαμε,
πληγώσαμε, πληγωθήκαμε,
μα ακόμα δεν σε ξέρω...
Τρομερό; 3007 νύχτες πέρασαν απο τότε κ' ακόμα δεν σε ξέρω...
Α.ΑΝ.Π.Δ 23/04/16-997210
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
23-04-2016 @ 23:15 | ::rock.:: ::up.:: ::yes.:: | | AF1953
24-04-2016 @ 13:11 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | πανσελινος
24-04-2016 @ 21:48 | Σε απόσταση αναπνοής εξάλλου δεν βλέπεις ποτέ καθάρα. Πάντα θολά, πάντα δειλά... ::yes.::
Τόσα χρόνια πέρασαν απο τότε, τόσα πολλά έχουμε πει, τόσα πολλά έχουμε δεί,
τόσο πολύ αλλάξαμε τις ζωές μας, τόσα κρύψαμε, τόσα δείξαμε,
πληγώσαμε, πληγωθήκαμε,
μα ακόμα δεν σε ξέρω...
Τρομερό; 3007 νύχτες πέρασαν απο τότε κ' ακόμα δεν σε ξέρω... ::theos.:: ::theos.::
Ένα συγκλονιστικό, εξομολογητικό ποίημα... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
