| |
τρόμαξαν ως και τα φίδια
με χρώμα ,δέρμα της συμφοράς
γκρεμιστήκαν τα φτιασίδια
στο γκριζόμαυρο της καταχνιάς
μες στις παλιές μου τις πράξεις
γύρεψα την όψη του ανθρώπου
του νού μου αναταράξεις
ξέσκισαν τη μέση του μετώπου
βγήκε φώς πιστά να με χαράξει
στο φρύδι απο τ'αυλάκι
βγήκε και σκοτάδι να με κράξει
τώρα ζούν οι βρικολάκοι
σαν αηδόνια πούχασαν τα λόγια
λικνισμένα κατά τον βραχνά
τραγουδάνε μόνο μοιρολόγια
με νέα λαλήματα πικρά
άπειρες βλαστήμιες σα βοριάδες
πριονίζουν τ'αδρό μου το κεφάλι
φόβου πιο μεγάλου οι αψάδες
χτυπιέμαι ,το ενστίχτο διχάλι
δυό δράμια άγριο σκληρό σκουλίκι
στη φωλιά μέσα χορτάτο
ανίερη και στοιχειωμένη φρίκη
με ρίχνει και στα πιο κάτω
καντάρι τρέλα στο παλληκάρι
βουβή στο στρώμα η φήμη
σαν και σήμερα κουφάρι
θα βρώ πάλι διέξοδο στη μνήμη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
