| |
| | Το 11 |  | | | Αφιερωμένο σε όλους τους οδηγούς | | |
Απ' τα χαράματα δεμένος χέρια πόδια,
καθηλωμένος σε καρέκλα ηλεκτροσόκ,
μια διαδρομή, ίσα με εκατό εμπόδια,
και το μυαλό κρυφά να παίζει λίγη ροκ
Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά κι όλοι πιστεύουν,
πως τα 'χω μόνο για να βλέπω πιο καλά,
γιατί οι άνθρωποι ποτέ τους δεν γυρεύουν,
να βρουν τον άνθρωπο στ' ανθρώπου τη θωριά
Κι αυτά τα χέρια τα βαριά στου τιμονιού τη σιδεριά,
που είναι ταγμένα,
ήθελα να 'χουνε καρδιά, να τα αφήσω να οδηγούν,
χωρίς εμένα,
χωρίς εμένα...
Απ' την Παπάφη στο σταθμό και πάλι πίσω,
χιλιάδες μάτια με κοιτούν καθημερινά,
φοβάμαι μήπως και μια μέρα συνηθίσω
κι όλα τα βλέμματα μου φαίνονται πεζά
Μα ίσως μια μέρα ξαφνικά να σταματήσω,
στην Εθνικής Αμύνης πάνω στη στροφή,
στους επιβάτες μια συγγνώμη να ζητήσω
κι έξω απ' το "11" να ψάξω τη ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Κων/νος Ντζ
29-05-2016 @ 16:54 | ::rock.:: ::up.:: ::theos.:: | | χωρίς λόγια
29-05-2016 @ 18:05 | . | | Μαυρομουστάκης
29-05-2016 @ 20:09 | Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά κι όλοι πιστεύουν,
πως τα 'χω μόνο για να βλέπω πιο καλά,
γιατί οι άνθρωποι ποτέ τους δεν γυρεύουν,
να βρουν τον άνθρωπο στ' ανθρώπου τη θωριά
Απ' τις καλύτερες δημιουργίες που διάβασα σήμερα! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
