| |
Της ξενιτιάς…
Πουλάκι μου πετούμενο,
με δίχως προηγούμενο,
γιατί άφησες τα κλώνια,
στα δύσκολα τα χρόνια;
Μπας και νομίζεις, πως θα βρεις,
φωλιά να φτιάξεις όπου γης,
αλλά μακριά από μένα,
εκεί που πας στα ξένα;
Δεν σ' έμαθε η μάνα σου,
πως δίχως μιαν αγάπη,
βορά θα γίνεις του καημού,
του χρόνου του σατράπη;
Γύρισε πίσω, να χαρείς,
πονά η ψυχή, μου κλαίει,
φαρμάκι στάζει η μοναξιά
και το κορμί μου καίει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
