| |
Ο φόβος σαν αγρίμι στη ψυχή,
τα δόντια του ακονίζει,
τον πόνο του για την ζωή,
τη νύχτα νανουρίζει.
Ρόδα που της καλύπτουν το κορμί,
πληγές, τα ξέσκισε κι εκείνα,
μα εκείνη τα παρηγορεί,
στο αίμα της μειλίχια.
Μιλά για κήπους φωτεινούς,
όπου τους είχε πλέξει,
χτύπο με χτύπο της καρδιάς,
για τα αναθρέψει.
Κάθε τους φύλο και αφορμή,
για γέλιο και για κλάμα,
φτιαγμένα απο φιλιά και ιαχές,
της πρώτης της ανάσας.
Θα σας φυτέψω σε καρδιές,
ανθρώπων που έχουν τρέξει,
στην εξοχή σαν τα παιδιά,
και κάτω έχουν πέσει.
Οι ρίζες σας θα είναι σε φιλιά,
τα χρώματα σε μάτια,
και το άρωμά σε εκπνοές,
που γίνονται ανάσα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
