| |
| | Τα βράδια εκείνα |  | | | Ένα ποίημα που μιλά για πόνο | | |
Τα βράδια εκείνα, που έκλαιγες στον ουρανό
Και σκορπίζονταν τα δάκρυα, τα 'άρπαζα όλα εγώ
Συγνώμη σου ζητώ, που κοντά σου δεν ήμουν
Μα το μυαλό μου εκεί ταξίδευε, σ' αγαπούσα.
Τα βράδια εκείνα, που ένιωθες μόνος στην πόλη
Ήμουν εκεί, με την ψυχή μου όλη
Σε κοιτούσα από μακριά κι έκλαιγα γοερά
Που κοντά σου δεν μπορούσα να ήμουνα.
Τα βράδια εκείνα, που ανέμιζε ο αέρας στα χρυσά σου τα μαλλιά
Ήμουν κι εγώ εκεί, σε παρακολουθούσα από κοντά
Σ' αγάπησα, σε πόνεσα, έκλαψα πολύ
Που δεν μπορούσα να αγγίξω την κρυστάλλινη σου φωνή.
Τα βράδια εκείνα, που καθόσουν στην παραλία κι έκλαιγες
Ήμουν κι εγώ εκεί, σταγόνα στη θάλασσα κι μ' έλεγες
Μυστικά κρυμμένα βαθιά στην καρδιά
Κι έκλαιγες ξανά μετά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
Siwphlos
04-06-2006 | Το ποίημα εγείρει εικόνες. Αψηφάς την πραγματικότητα διαβάζοντάς το. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
