| |
Κι αν κελαηδήσει το πουλί το γαλάζιο πρωινό
Κι αν φάω, κι αν πιω
Το ποτό, αυτό το νέκταρ το γλυκό να πωρωθώ
Σαν έρθεις, μην κλάψεις-έφταιξα πολύ
Δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού, μη ψάχνεις το γιατί
Κι αν έρθεις τίποτα δε θ' αλλάξει
Η μοίρα μου θα είναι φτιαγμένη από μετάξι.
Κι αν κάποια μέρα, δάκρυα αυλακώσουν
Το πρόσωπο που για αυτό υπερηφανευόσουν
Γέλα ξανά, είμαστε κοντά
Κι αν έρθεις, που τίποτα δε σε σταματά
Το νησί του πουλιού, του χρωματιστού φτερού
Των κυμάτων το καταφύγιο
Θα είμαι εκεί, με δάκρυα αυλακωμένη
Θα περιμένω καθετί με έχει προδομένη.
Κι αν έρθεις, στο λέω
Το πιστεύω κι ας κλαίω
Τίποτα δε θ' αλλάξει, η ζωή μου θα είναι ίδια
Μίζερη και μουγκή, σαν κλεφτοφάναρο
Που λάμπει τα βράδια της βροχής
Που τα παράθυρα λούζει μετά εμμονής.
Η αγάπη μας νικάει, κι ας σαν μαχαίρι πονάει
Όσα ζήσαμε η ζωή δεν τα ξεχνάει
Γραμμένα στο τεφτέρι
Το ζεστό μεσημέρι
Σαν αέρας θα μας πάρει
Στο φως μιας ηλιόλουστης ημέρας.
Οι μαργαρίτες διστακτικά τα κεφάλια τους σηκώνουν
Κλαίνε, μα λέξη δεν αρθρώνουν
Κι αν έρθεις, τίποτα δε θ' αλλάξει
Η αγάπη μας θα είναι σιπλνή και σιωπηρή.
Η ζωή μας μίζερη και παγερή
Μα, σαν η ευτυχία την πόρτα θα χτυπήσει
Ένα χαμόγελο στα χείλη θα σχηματίσει.
Σαν άγγελος Κυρίου σταλμένος από ψηλά
Απ' τα άστρα, απ' τα σύννεφα και απ' τα θεριά
Τίποτα δε θ' αλλάξει, κι ας έρθεις αγαπούλα μου
Είμαστε μόνοι, κι ας μας σκοτώνει.
Ο χειμώνας κρύος θα 'ναι να μου το θυμηθείς
Μα θε να μου ορκιστείς
Δάκρυ δε θα ρίξεις
Μηδέ ένα δεν θα μου δείξεις
Που σαν κρύσταλλα τα κρατάς, πολύτιμα διαμάντια
Δυο μου μάτια, σαν πρόσταγμα φυγής.
Κι αν έρθεις, μια ζωή θα πονάμε
Θα υποφέρουμε, αγάπη θα ζητάμε
Κι εκείνη από μακριά, θα μας χαμογελά
Κλαίγοντας θα μουρμουρίζει
Λέξεις που δε γνωρίζει
Μα που πονάνε
Κι γλυκά πάνε στης ζωής το γιατρικό
Σωστά μιλάνε στης ψυχής μου το εσωτερικό.
Το καλοκαίρι, που θα συμβούν πολλά
Εσύ, κι ας μην είσαι εκεί
Θα μ' ακολουθείς, σκιά στενή
Μ' αγάπης πόθο και φυγή.
Αγάπη ζητάω! Είναι πολύ;
Ναι, είναι, μου λέει η ζωή
Μα, όχι αγάπη δε ζητάω
Εσένα θέλω, κι ας μια ζωή πονάω.
Κι αν έρθεις, τίποτα δεν θα μας δείξει
Τον δρόμο της επούλωσης
Των τραυμάτων του πόνου μας.
Μείνε κοντά μου,
Να σε ζεστάνω με τα φτερά μου
Πονάς; Κι εγώ,
Αντέχω κι σ' αγαπώ
Κι αν έρθεις ο πόνος θα διπλασιαστεί
Στου πόνου το κελί θα μπεις κι εσύ!
Δε θέλω, αγάπης μου θαύμα, μείνε μακριά
Ο πόνος λέει όχι-στου κόσμου τα στερνά
Τώρα η βροχή
Στα παράθυρα χτυπά σαν μανιακή
Να φύγω θέλει
Με διώχνει, θρηνώ
Μακριά σου δε θε να ζω
Σε νησί ερημικό.
Κι αν έρθεις, σίγουρα δε θα ζήσουμε μαζί
Τα δέντρα εναντίον μας, τα λουλούδια εχθροί
Ο ήλιος να κάψει το δέρμα μας, τα σύννεφα να μας μουσκέψουν
Τα μάγια της αγάπης ας μας γιατρέψουν.
Χίλια γιατροσόφια, πήρα κυκλάμινα να μυρίσω.
Το ξέρω, με φύση εχθρό, δεν μπορώ να ζήσω.
Μα, κι αν έρθεις, ωραίε του ποταμού,
Νομίζεις ότι η ζωή θα μας πάει αλλού;
Παραδείσια πουλιά δεν είμαστε, ψυχή μου
Δυο άνθρωποι είμαστε, ασήμαντα κορμιά
Με πόνο και θλίψη και μιζέρια και πονηριά.
Κι αν έρθεις δεν θα υπάρξει ένα θαύμα να μας σώσει
Η ζωή δεν θέλει απ' τους πόνους να μας λυτρώσει.
Αιώνια να πονάμε θέλει, στους δρόμους να γυρνάμε
Ψάχνοντας για λίγη λύτρωση απ' τους περαστικούς
Που ζούνε σαν αιώνιους εχθρούς
Στης ζωής την πόρτα κι ας μπούμε
Ποτέ δε θα λυτρωθούμε.
Μείνε μακριά, τούτο το νταλκά
Εγώ μονάχη θα ανέβω το Γολγοθά
Το μεταξένιο δέρμα σου, φύλαξε απ' τον εχθρό
Κι μια μέρα, στου παραμυθιού τη μαγεία θα έρθω να σε βρω.
Με ένα φιλί, μια αγκαλιά, μύρια γιατρικά
Κοντά θα μείνουμε, στης αιωνιότητας την σιγαλιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
