Κάτω απ' του ήλιου τα ολόχρυσα μαλλιά
απλώνω την καρδιά μου
παίρνω τα όνειρα αγκαλιά
και φεύγω για τα μερόνυχτά μου
που κάπου τα εγκατέλειψα
όπως και την αγάπη
μα ποτέ δεν έσβησα
τον πόνο απ' το χάρτη
φύγε τώρα πριν φύγουν τα αστέρια
και δουν την αλήθεια και πληγωθούν
αγάπη μου χωρίζουμε
κι οι πληγές δεν θα γιατρευτούν
για πάντα το αίμα θα είναι το σημάδι
της λαβωμένης ψυχής
για πάντα το δάκρυ θα είναι το αστέρι
που θα λάμπει στην άκρη της ζωής
στο νήμα που εγώ θα κόψω
και μετά θα χαθώ
γιατί μακριά σου
δεν αξίζει πια να ζω
και να κλαίω κάθε μέρα
στην αγκαλιά του αγέρα
και το φεγγάρι παρακαλώ
να με φέρει κοντά σου
για μια τελευταία φορά να δω
τα μάτια τα λαμπερά σου
που έγινα ουρανός για χάρη σου
κι η καρδιά μου έγινε αυγή
που έγινα σιωπή στο δάκρυ σου
και σου γιάτρεψα τη πληγή
γι' αυτό ζητώ συγνώμη
που θα το κάνω αυτό
αγάπη μου θα κλάψω
μα θα σε αποχωριστώ
θα φύγω μακριά σου
και θα παλέψω με σκιές
χιλιάδες όμοιες με τη δικιά σου
φωνές
έτσι το θέλησε ο Θεός
κι η πόρτα των επιθυμιών
να έρθει ο χωρισμός
στη σκιά των βροχών
αντίο αστέρι μου
πάντα λαμπερό
μακριά σου
δεν αξίζει να ζω
