| |
Ζω
μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις
τοίχους
αναπνέω αργά
βαρετά
σαν σε μέρα ολοσδιόλου
ζοφερή .
Μέσα σ' αυτούς τους τέσσερις
τοίχους
που από παντού μπάζει η νύχτα
που έχουν κάτι απ' τη μυρωδιά σου
και μου φέρνουν μες το κρύο
τη μορφή σου
γιατί αυτοί οι τοίχοι ήταν οι μόνοι
μάρτυρες
της στιγμής εκείνης
που μ' έκανες δική σου
που σαν μπουμπουκάκι μικρό άνθισα
κι έγινα γυναίκα.
Κι οι τοίχοι αυτοί ακόμα αναστενάζουν
απ' τα δάκρυα της ψυχής μου
τις ώρες που δεν είσαι εδώ
γιατί ακόμα κι οι πιο μικρές στιγμές
μαζί σου
είναι χρόνια ολόκληρα έρωτα , λαγνείας
και πίστης
γιατί ακόμα κι η μορφή σου
μου φέρνει ζάλη
τα πόδια μου μολύβια καρφώνονται στη γη
και λέξεις απ' το στόμα μου δε βγαίνουν.
Και πενθώ τα μάτια μου
που δεν αγκαλιάζουν εσένα
και πενθώ τη φωνή μου
που δε σου ψιθυρίζει όλα αυτά
που θέλει να σου πει η ψυχή
και πενθώ τα χέρια μου
και τα μισώ
που δεν σε τυλίγουν
και μισώ εμένα
γιατί δεν είσαι δικός μου
κι εγώ θα 'μαι πάντα εδώ ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
